Opinia na temat książki Słońce w mroku

Długo zastanawiałam się nad analogią, taką bezpieczną, bez inwektyw. Było trudno, ale się udało:
ta książka jest jak łyk kawy stojącej na biurku od tygodnia, takiej ze skwaszonym mlekiem.
Jestem ogromną fanką "Zmierzchu", co nie przeszkadza mi nazywać rzeczy po imieniu - to seria dla piszczących nastolatek. I nie ma co się obruszać, sama miałam naście lat, kiedy wampiry opanowały czytelnicze półki i nie zauważałam niedorzeczności tej całej historii. Takie prawo wieku. Pamiętam też tę ogromną aferę wokół wycieku pierwszych rozdziałów "Słońca w mroku" i te niezliczone, pirackie tłumaczenia krążące w sieci oraz oburzenie autorki, że ludzie to czytają (przecież oczywistym było, że biorąc pod uwagę sukces sagi, wielu nie mogło się powstrzymać, chociaż było to nielegalne). A trzeba było wtedy zakasać rękawy, dokończyć tę książkę 12 lat temu, kiedy był na nią czas, bo teraz jest wielką bombą biologiczną, która niestety wybucha czytelnikowi w rękach.
@katrina_wr zapytała jak to możliwe, że książka ma 800 stron. Cóż... Wystarczyło wziąć do ręki "Zmierzch", który ma ponad 400 i dopisać kolejne tyle, wątpliwej jakości przemyśleń dziwacznego wampira. Bo o ile w "Zmierzchu" Edward jest tajemniczy, o tyle odarty z tej aury staje się po prostu dziwakiem. Poza tym, zmieniły nam się przez te wszystkie lata standardy co do bohaterów. Już nie wystarczy, kiedy są głupio odważni (jak Bella), wymagamy postaci z charakterem, a nie miałkiej mimozy, która w chwili zagrożenia prycha jak zdenerwowany kociak. Już pomijam fakt, że Edward nazywa ją niezdarną i traktuje jak niepełnosprawną umysłowo. Pełen protekcjonalizm, więc zastanawiam się gdzie tu miejsce na tą wielką miłość... No gdzieś tam jest wciśnięta.
Mogłabym tu długo punktować, co zupełnie nie wyszło, ale wybaczcie, ta cegła ma dokładnie 750 stron, takich "kwiatków" o których mogłabym opowiadać zabrałabym pokaźny bukiet. Szkoda na to czasu.