Harry Potter i Zakon Feniksa recenzja

W dzieciństwie piąty tom przygód Harry'ego i spółki podobał mi się najmniej. Chyba na tamten moment nie akceptowałam tego, co stało się z postacią Syriusza. Po powrocie do tego tomu, nadal się nie zgadzam z tą decyzją, ale już inaczej patrzę na całokształt i wiem, że taki a nie inny zabieg był potrzebny.
Nadszedł czas, by wrócić do Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Harry zostaje jednak oskarżony o bezprawne użycie magii poza szkołą, co może mieć groźne konsekwencje. Młody czarodziej musi stawić czoła kłamliwym plotkom i zadbać o swoje dobre imię. Ciąg złowieszczych wydarzeń prowadzi go do domu Syriusza Blacka, gdzie dowiaduje się o istnieniu tajemniczego Zakonu Feniksa, który ma za zadanie przeciwdziałać Voldemortowi. Tymczasem w szkole pojawia się dwulicowa profesor od obrony przed czarną magią, Dolores Umbridge, która wcale nie przygotowuje młodych czarodziejów do walki z mrocznymi mocami. Harry bierze więc sprawy we własne ręce i przekazuje swoją wiedzę na ten temat grupie uczniów. Już wkrótce młodzi czarodzieje będą musieli zastosować ją w praktyce.
Po przeczytaniu w pięć wieczorów 960 stron Zakonu Feniksa już żadna książkowa cegła nie będzie mi straszna 🤣. Sama jestem zdziwiona, choć nie powinnam, że czytanie tak grubej książki tak płynnie mi szło. Miłość do tego świata wygrywa.
Jeżeli chodzi o Zakon Feniksa to jest to moja ulubiona część z całego cyklu. Chyba ze względu na to, że jest tak mocno nakreślona i fabularnie ciągle coś się dzieje. Nie ma tam miejsca na jakieś przestoje, niepotrzebne wątki, które niczego nowego nie wniosłyby do fabuły.
Po przeczytaniu tej książki doszłam do dwóch wniosków:. Po pierwsze mimo mojej sympatii do Hagrida dopiero teraz dostrzegłam, że on tak naprawdę jest dość głupiutki. Strasznie mnie w tej historii zmęczył swoim zachowaniem i pierwszy raz od początku serii wiem co czuje Hermiona,w stosunku do niego. Sorki Hagrid, wypadasz z grona postaci, które lubiłam.
Po drugie, inaczej patrzę na postać Dumbledora. Kiedyś ktoś o nim napisał, że pod maską starszego dziadziunia kryje się niezły gracz, o wiele większy malipulator niż Voldemort. Wtedy absolutnie się z tym nie godziłam. Ale w Zakonie Feniksa jest kilka takich scen, które ukazały mi Albusa w nieco innym świetle. Ode mnie 10/10.