Harry Angel recenzja

Nie będę ukrywał, to nie był przypadkowy zakup. Kiedy tylko Wydawnictwo Vesper umieściło ten tytuł w swoich zapowiedziach wydawniczych, wiedziałem, że bardzo szybko trafi na moją półkę. Jak dotąd, filmowy Harry Angel a raczej „Angel Heart” (1987) reżyserii Alana Parkera, był dla mnie obrazem nie do końca pojętym. Może też dlatego, że zbyt szybko po niego sięgnąłem, więc kiedy teraz na horyzoncie pojawiła się książka, od której wszystko się zaczęło, była to doskonała okoliczność by rozwiać wszelkie wątpliwości.

Kiedy już byłem przy końcu lektury, jeszcze raz włączyłem sobie filmowy zwiastun i śmiem twierdzić, że książka jest o wiele bardziej „przyjazna”. Może to magia zwiastunów, kiedy w ciągu kilku minut, wykreowany zostaje obraz w najbardziej szokujący i intrygujący sposób. Może właśnie dlatego, ten chaotyczny splot scen i wydarzeń, formułuje nie zawsze jasny przekaz. Mimo wszystko, postać grana wówczas przez Roberta De Niro utkwiła w mej pamięci bardzo wyraźnie. Pan w garniturze z przenikliwym i tajemniczym spojrzeniem, z gustowną laską dyktujący warunki układu pośród dymu drogich cygar. To była magia.

O fabule słów kilka. Lata pięćdziesiąte. Harry Angel (filmowy Mickey Rourke) to nowojorski prywatny detektyw, który pewnego dnia otrzymuje wyjątkowe zlecenie mające na celu odnalezienie zaginionego przed laty sławnego muzyka Johnny'ego Favorite'a. Od tego momentu, dla śledczego nic już nie będzie tak jak przedtem. Nowy Jork otwiera przed detektywem zupełnieinne oblicze. Bardziej mroczne i niepojęte. Magia voodoo i seryjne morderstwa nie ułatwiają rozwiązanie powierzonego mu zadania. Stają się przeszkodą, a jednocześnie jedyną drogą prowadzącą ku prawdzie.

Od samego początku książki, czuje się wyjątkowy klimat. Pierwsze zdanie „Był piątek trzynastego…” nastraja czytelnika na wyjątkową podróż, a dalej? A dalej jest tylko lepiej. Dostojny pan Louis Cyphre (odpowiednio wypowiedziane, nie pozostawia złudzeń z kim mamy do czynienia), odwrócone pięcioramienne gwiazdy czy chociażby restauracja pierwszego spotkania przy 5 Alei o numerze 666. William Hjortsberg nie boi się tak wyraźnych „mrugnięć”, bo mimo jasnego przekazu udało mu się stworzyć zagadkową i mroczną historię. Mało tego, zakończenie, choć na pewnym etapie trochę intuicyjnie wyczuwalne, zaskakuje, a przecież o to właśnie chodzi.

Świetnie został przedstawiony klimat lat pięćdziesiątych. Podział na biednych i bogatych, "białych" i wciąż pogardzanych "czarnych". Knajpy, restauracje jak i puby gdzie można posłuchać "żywej" muzyki. To miejsca, które będziemy często odwiedzać, śledząc pracę tytułowego detektywa. Bez zbędnych przeskoków, czy retrospekcji. Krok po kroku, w jednym rytmie.

„Harry Angel” to bardzo dobra opowieść. To kryminał w stylu noir, który w połączeniu z okultystycznym horrorem ukazuje mroczne oblicze nowojorskiej społeczności. To historia, która trzyma w napięciu i rozdział za rozdziałem pochłania do samego końca.