Dintojra recenzja

"My już od dawna mieszkamy w komputerach. Wszystko przeniosło się na ekran. [...] Bez zasilania nie ma społeczeństwa."

I choć jest to w sumie przykre stwierdzenie, to jednak jest jak najbardziej prawdziwe. Bo zastanówmy się.. gdyby nie było zasilania, nie było by internetu. A gdyby nie było internetu, to nie było by naszych profili tutaj założonych. Ale czy gdyby nie było tutaj naszych profili, to znaczy że nikt by nie dowiadywał się o nowych książkach?

"Dintojra" to zbiór kilku opowiadań. Każde z nich zmusza nas do zastanowienia się nad tym co faktycznie się dzieje i nas otacza.
Niektórymi opowiadaniami czułam się zawiedziona, ale nie dlatego, że były złe. Absolutnie nie. Czułam się zawiedziona tylko dlatego, że za szybko się skończyły, a miały bardzo dobry potencjał na napisanie szerszej historii i z chęcią przeczytałabym więcej na ten dany temat.
Innymi czułam się trochę rozczarowana, ale jednocześnie to co zostało w tych opisane, poruszyło mnie chyba dużo bardziej, bo to wydarzyło się faktycznie i każdy z nas to przeszedł niestety. Jednym z nich było opowiadanie o tym jak było w czasach pandemii.. Jejku, brzmi to tak odlegle i egzotycznie.. A jednak wydarzyło się nie tak dawno temu.. I właśnie cytat, którym rozpoczęłam tę recenzję, jest właśnie wyrwany z tego opowiadania. Uderzyła mnie taka prawdziwość tego stwierdzenia, aż musiałam na chwilę odłożyć książkę, bo zalała mnie fala myśli.

Autorka świetnie wciąga czytelnika w świat każdego z tych opowiadań, ale tak jak wyżej napisałam, mnie niektóre z tych opowiadań pozostawiły z takim niedosytem, bo chciałabym przeczytać więcej na dany temat. Bo na przykład tak się wczułam w historię pana Wacława, a nim się obejrzałam to był już koniec. I miałam takie zaskoczenie wypisane na twarzy.. Ale jak to już koniec? Albo o Dance, która walczyła w klatce.

Te opowiadania są naprawdę warte przeczytania i zachęcam was do sięgnięcia po tę książkę, bo każde z nich porusza. A końcowe szczególnie mocno. Aż mnie coś bolało w środku jak czytałam.