Dzieci Sybiru recenzja

“Wiele rzeczy w tamtym czasie tłumaczono prawami wojny. Miłość we wszystkich jej wymiarach jest chyba na nie odporna".

Sowieckie deportacje z 1940 roku mogły dotknąć każdego, nikt nie mógł czuć się bezpieczny. Polskie dzieci, sieroty nie omijał ten straszny los. Wywożone siłą w głąb Rosji, na daleką Północ, czy odległy Kazachstan, były często zdane tylko na siebie. Rodzeństwo często rozdzielano, trafiały do różnych sierocińców.

Zbiór jedenastu, trudnych, bolesnych opowiadań. Każde przedstawia sylwetkę innego dziecka, zawsze boleśnie dotkniętego przez los. Historie są bardzo różne, wyjątkowe w swej niezwykłej prostocie, łączą je wspólne elementy. Nie są to spójne historie, ale często wyrywkowe migawki sytuacji, których doświadczyły i które zapadły im w pamięć. Od wczesnego dzieciństwa do późnej starości. Wspomnienia napisane są prostym, przystępnym językiem, w większości są to opisy.

Osierocone, samotne, zagubione, pozostawiane na pastwę losu i innych ludzi. A jednak właśnie dlatego, że były dziećmi, często udało im się przetrwać. W tych barbarzyńskich, nieludzkich warunkach zostały zmuszone do walki o siebie, o przetrwanie. Większość z nich przeszła przyspieszoną szkołę dorastania, zdane na siebie potrafiły znaleźć siły, niezwykłą determinację, by trzymać się życia. Ich instynkt przetrwania zadziwiał. Często po dziecięcemu uciekały w marzenia, by choć na chwilę poczuć coś dobrego. Koszmarne warunki podróży, ciągłe uczucie głodu, praca ponad siły — kto nie pracuje, ten nie je, szerzące się choroby, robactwo, przejmujące zimno, strata bliskich. I potem po powrocie do kraju, naznaczone piętnem przeszłości. Nie wszystkie historie się źle kończą…

Trudny, bolesny, potrzebny, cenny reportaż. Ukazuje ówczesny świat oczyma dziecka. Zmusza do zadumy nad niezwykłą ludzką siłą w obliczu tragicznych wydarzeń. Podczas czytania nasuwa się wiele refleksji i przemyśleń, doceniajmy i dziękujmy za to, co mamy. Na duży plus zasługują, liczne zdjęcia przedstawiające naszych bohaterów. Bardzo polecam.