Najcenniejszy podarunek recenzja

Udało mi się skończyć w święta drugą książkę Klaudii Bianek "Najcenniejszy podarunek". Książka chudziła za mną już od dawna. I to był idealny czas żeby ją przeczytać ♥️ Po debiucie tej autorki obiecywałam sobie naprawdę wiele. Oczekiwałam ciepłej historii świątecznej z szczęśliwym zakończeniem. I w sumie to właśnie dostałam. Ale tak nie do końca.
Oliwia razem z tatą i młodszą siostrą zamieszkuje w małym domku. Zbliżają się święta, jednak nie wiadomo czy u nich w ogóle się odbędą, ponieważ pan domu stracił pracę przez nadużywanie alkoholu. Znikąd pomocy, gdyż mama dziewczyn wyjechała parę lat temu za pieniędzmi i ciągle wymawia się brakiem czasu by przyjechać choć na święta. Oliwia postanawia je uratować. Szuka dodatkowej pracy by zdobyć skądś trochę grosza. Kłopotów zaczyna przysparzać jej również młodsza siostra. Wtedy do akcji wkracza przystojny sąsiad, Oskar, który z Basią się przyjaźni. Zaczyna pomalutku wkraczać do życia Oliwii mimo, że początkowo wcale jej się to nie podoba.
Mam wrażenie, że ta książka była trochę nie dopracowana. Zdarzały się chwile, że przewracałam oczami. Uwielbiam literaturę młodzieżową, jednak ta historia była dla mnie strasznie naiwna. Nie pasowało mi na przykład, że mama Basi i Oliwii siedziała w tej Anglii, miała kontakt z dziećmi, ale nie pomagała im finansowo? I na wołanie o pomoc Oliwii tak ją po prostu spławiła? Nie klei mi się to. Liczyłam, że moje serce roztopi się pod wpływem tej historii. Ale tak to jest gdy poprzeczka jest ustawiona bardzo wysoko. Autorka w pierwszej swojej książce zupełnie mnie znokautowała i tym razem liczyłam na podobne emocje. Podobało mi się znaczenie pieska Sary w powieści. Psinka kupiła moje serce. Ale ten pomysł na kolejną część tak średnio mi się spodobał, bo też miałam wrażenie, że to trochę tak na siłę. No ale zobaczymy.