Miłość w czasach zarazy recenzja

O „Miłości w czasach zarazy” wszędzie aż krzyczy: romans wszechczasów! Dla czytelnika obecnych czasów będzie to stwierdzenie mylące. W końcu gdzie nie spojrzeć - tam romanse. Ale romanse współczesne, o coraz większym zabarwieniu erotycznym, pisane prostym i przystępnym językiem. A powieść Márqueza reprezentuje zupełnie inny charakter i poziom literatury. 

A temat jest całkiem banalny – oto on, Florentino Ariza, bękart, chłopak, po którym nikt niczego wielkiego się nie spodziewa, zakochuje się w młodziutkiej Ferminie Dazie. Początkowo oboje łączy sekretny związek, bardzo niewinny i wręcz poetycki. Ale jak to życie pokazuje, nie zawsze wielka miłość (szczególnie jednostronna) może przezwyciężyć przeciwności losu. I tak nasi bohaterowie zostają wplątani w trójkąt (a w zasadzie wielokąt) poprzez małżeństwo z rozsądku. Odrzucony Florentino jednak się nie poddaje i wiernie czeka na swoją ukochaną (wiernie na poziomie połączenia dusz, uciechy miłosne to zupełnie inny temat). Czeka przez długi czas, bo dokładnie pięćdziesiąt trzy lata, siedem miesięcy i jedenaście dni. 

Jak widać jest to historia miłosna pokazana przez dziesięciolecia. Dziesięciolecia, w trakcie których bohaterowie przeżywają swoje życie, nabywają doświadczeń, zmieniają się oni, ale i świat wokół nich. Bo „Miłość…” to nie tylko obraz wielkiego uczucia – to obraz karaibskiego społeczeństwa w obliczu zmian przemysłowych i kulturalnych. Pamiętna staje się między innymi końcowa podróż rzeczna, ukazująca spustoszenie dżungli (co wydaje się niezwykle aktualne).

Powieść Márqueza to przepiękna historia o miłości, o dojrzewaniu, o postrzeganiu tej drugiej osoby przez lata. To historia o małżeństwie i romansach. To historia o idealizacji, o ignorancji, o ludzkich charakterach, a w końcu o miłości w podeszłym wieku. Taka tam kronika różnych obliczy miłości.