Przebudzenie Olivii recenzja

„Nikt nie zna jej lepiej ode mnie. Nikt nie wie, jaka naprawdę jest krucha i jak pełna słodyczy. Tylko ja to wiem. I mimo ciągłych kłótni między nami nie ma dwóch innych osób na tej sali tak stworzonych dla siebie jak my dwoje.”

Chyba każdy czytelnik zna taką sytuację kiedy mamy 2.00 w nocy i powinno się grzecznie spać…, ale nie, bo właśnie czytacie coś tak wciągającego, że nie „ co tam sen ja chcę zakończenie”. Zdarzyło się wam kiedyś? Bo mi ostatnio w piątek, a to wszystko przez „ Przebudzenie Oliwii”. Zaczęłam czytać i czytałam i czytałam…i nagle z 22.00 zrobiła się 3.00 nad ranem, a ja doszłam do epilogi żałując, że to już koniec.

Okładka sugeruje, że to nie jest w stylu jakiegoś Greya czy coś. Spokojnie, to tylko mylne wrażenie.

Olivia jest sarkastyczna, zawzięta, z pazurem, a nie jakaś tam słodka idiotka. Piękna dziewczyna jest obiektem westchnień mężczyzn, a nienawiści ze strony kobiet. Ale ma przypadłość, śnią się jej koszmary, a kiedy się budzi to znajduje się w innym miejscu niż tam gdzie szła spać. To przekłada się na jej osiągnięcia w bieganiu… Nie jest ona niejaka, ma coś w sobie przez kiedy poznaje się ją bardziej to nie sposób jej nie lubić.

Will to przystojny trener biegaczek, w sumie niewiele od nich starszy. Po pracy zajmuje się ranczem odziedziczonym po ojcu, dodatkowo jest też w dziwnym związku, który nie ma przyszłości, ale tkwi w nim właściwe tylko dlatego, że tak chciał jego ojciec. Bohater ma takie poczucie winy z jego powodu. Ma swoje problemy a do szczęścia nie potrzebuje jeszcze Oliwii.

Ich relacja to takie hate- love, w dodatku teoretycznie zakazane. Ale tego co zakazane – tego pragnie się najbardziej. Zaczyna się od nienawiści, ale kiedy zrozumieją, że aby wygrać potrzeba współpracy a Will pozna prawdę o Oliwii, wtedy zaczyna się zmiana.

Oczywistym było to, że ich relacja przerodzi się w coś głębszego, wszyscy o tym wiedzieli, wszystko na to wskazywało, ale… na to trzeba było czekać, na pierwszy pocałunek trzeba było długo czekać, albo mnie się tak tylko wydawało. Ale ta chemia między nimi… Ach… jak ona była wyczuwalna bardzo. Nie wyobrażacie sobie. Tam iskrzyło tak, że cud, że żaden pożar nie powstał.

I właśnie przez tę chemię jestem w stanie przymknąć oko już na zakończenie, które było zbyt cukierkowe, przyśpieszone i takie jakby wymuszone … ale co tam, niech się im wiedzie, zasłużyli!

I żeby nie było, że to tylko romans, to mamy również wątek kryminalny dotyczący przeszłości Oliwii. Fakty z jej życia wychodziły wraz z dalszymi stronami, ale wzbudzały napięcie i oczekiwanie na rozwiązanie sytuacji i poznanie prawdy.