Harry Potter i Czara Ognia recenzja

Czwarty tom przygód Harry'ego Pottera jest zdecydowanie przełomem w całej napisanej historii. Nad Hogwartem wiszą złe moce, a ze stronic książki bije ponura i niespokojna atmosfera. Już w pierwszym rozdziale powiewa grozą - sen Harry'ego o tym, że Voldemort powrócił i planuje zemstę, zbierając ponownie popleczników, a także o zabiciu niewinnego mugola, wydaje się aż nazbyt realistyczny. Dodatkowo w szkole ma odbyć się Turniej Trójmagiczny, do którego mogą zgłosić się jedynie uczniowie, którzy ukończyli siedemnaście lat. Nikt nie wierzy własnym oczom, kiedy Czara Ognia wybiera czwartego, nieplanowanego uczestnika, a dyrektor, Albus Dumbledore, z niedowierzaniem odczytuje nazwisko czternastoletniego Harry'ego Pottera. Kto wrzucił jego nazwisko do potężnego magicznego obiektu? Odtąd wszystko zaczyna się komplikować. Pierwszy raz w całej fabule obserwujemy zachwianie tak, mogłoby się wydawać, silnej przyjaźni. Ron Weasley, najlepszy przyjaciel Harry'ego, nie wierzy w jego niewinność i twierdzi, jak zresztą wszyscy, że poprosił kogoś, aby zgłosił go do turnieju. Za jego powątpiewaniem podąża także Hermiona. Harry zostaje sam. Jest to ogromna próba charakteru młodego człowieka, który ma na głowie nie tylko śmiertelnie niebezpieczną rozgrywkę, nie posiadając praktycznie żadnych potrzebnych umiejętności, ale także całą szkołę zwróconą przeciwko niemu. Jedynym sojusznikiem czarodzieja zdaje się być nowoprzybyły nauczyciel obrony przed czarną magią, Alastor Moody, były auror, który rzeczywiście posiada ogromną wiedzę, doświadczenie, a przy tym chęć pomocy biednemu chłopcu. Jako czytelniczka, całkiem przyjemnie obserwowałam kolejne zadania turnieju, których rozmaitość i pomysłowość pochłonęła mnie bez opamiętania. Jednak nie to w całej fabule jest najważniejsze.
!UWAGA, SPOILER!
Dopiero gdy w ostatnim zadaniu Puchar Turnieju Trójmagicznego okazuje się świstoklikiem, rozgrywa się prawdziwy dramat. Harry, który przeniósł się tam wraz z innym uczestnikiem, Cedrikiem Diggorym, jest świadkiem nie tylko odrodzenia się Voldemorta i walki z nim, ale także śmierci przyjaciela.
Cedrik Diggory ginie od jednego zaklęcia wymierzonego na rozkaz Czarnego Pana. Jest to śmierć tak szybka, jak gdyby była najzwyczajniejszą rzeczą na świecie. To właśnie nadaje jej największego dramatyzmu. To pokazuje, jakim tyranem był Lord Voldemort.
Odrodzenie Voldemorta jest równie okrutne i bezlitosne. Cząstka jego duszy ląduje w miksturze przygotowanej z kości jego ojca, krwi wroga oraz uciętej ręki sługi. Z takiej przerażającej mieszanki odradza się istota zła do szpiku kości, która pragnie przejąć władzę nad światem. W tym momencie cykl o Harrym Potterze z przyjemnej lektury zmienia się w mroczną historię wojny, śmierci i odwagi.