Kalejdoskop Zmysłów recenzja

To moje pierwsze spotkanie z autorką, myślę, że jest dość udane. "Kalejdoskop zmysłów" to pełna namiętności, prawdziwa i bardzo autentyczna historia o ludziach,uczuciach i emocjach.
Autorka ma niepowtarzalny styl. Lekkie dialogi, prosty język, świetne nazwy rozdziałów, nieco dużo opisów, ale miło spędziłam czas, a rozdziały były krótkie i nawet nie wiem kiedy książka się skończyła.

Szczerze mówiąc, w głowie mi się nie mieści, że takie rzeczy mogą dziać się w miejscach pracy! Wiem, że to fikcja.. Ale pomyśleć, że tak może dziać się naprawdę... Szok, nawet czasami czułam lekkie zażenowanie razem z Marleną, która jest mega zabawna, ma swoje zasady, i potrafi nieźle rzucić tekstem. Pokochałam ją od pierwszych stron. Marlena uważa się za przeciętną "szarą myszkę".

Wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? Ja tak, a główna bohaterka przekonała się na własnej skórze, jakie uczucia mogą nią targać. Jak błękit jego oczu potrafił ją zaślepić. Ja razem z nią przeżywałam te wszystkie emocje i odczucia. I nie mogłam się wręcz doczekać kiedy wybuchną fajerwerki! A jak już wybuchły, to rumieniec z policzków nie chciał zejść. Po mistrzowsku.

Fabuła jest okraszona fajnym humorem, nie zliczę ile razy parsknęłam ze śmiechu. Zabawne dialogi potrafią nieźle umilić czas przy książce. Tutaj to zasługa świetnie wykreowanych postaci. Zaczynając od Marleny, która co myśli, to mówi, a kończąc na jej szalonej koleżance Agnes, która nie przebiera w słowach. Obie potrafią nieźle narozrabiać.

Jeżeli chodzi o męską załogę to..
Przemek - szef Marleny, to dla mnie jedna wielka tajemnica, coś w niej zobaczył, był pewny siebie, czasami wręcz arogancki ale jednak jak mówiła "nie", to ją szanował. Z chęcią poznałabym go "bliżej".
Norbert był według Marleny, rycerzem na białym koniu, taki inny, w końcu nie kolejny napakowany, wytatuowany bohater.
Czy czegoś mi brakowało? Raczej nie. Świetnie się bawiłam, lubię takie historie, pełne normalności.
Książka przypominała mi jak ważne jest, aby w życiu pokazywać emocje, a nie się ich wstydzić i je ukrywać ! Ja Was zachęcam do zapoznania się z historią Marleny i Norberta!