Wszystko, co widziałeś recenzja

Majstersztyk, proszę państwa.

Czy jest związek pomiędzy zbiorowym samobójstwem trójki licealistów, zaklęciem merseburskim i powieścią Pawła Huelle? Konrad Kroon próbuje odkryć te powiązania, podążając tropem szalonego mordercy zwanego Wilkiem z Wybrzeża.

Każda podróż z Kroonem to dla mnie kompletne zanurzenie w mroczny, trochę psychodeliczny świat prokuratorskich myśli. To chaos, który staje się porządkiem, to pojedyncze, porozrzucane wielościenne kostki, które w końcu zbiegają się w jednym miejscu, tworząc doskonałą, idealnie spasowaną mozaikę psychopatycznych bohaterów, okrutnych zbrodni, chorych motywacji i morderczych instynktów. To także solidna dawka emocji związanych nie tylko z prowadzonym śledztwem.
Dla mnie jest to powieść doskonała. Jak każda z cyklu. Wielowątkowa, wielopłaszczyznowa, z inteligentną, niesztampową intrygą o wysokim stopniu skomplikowania.

Cykl stanowi swego rodzaju tetralogię naczyń połączonych. Żeby w pełni ogarnąć, zrozumieć, przyswoić tę historię trzeba przeczytać ją od pierwszego tomu, po kolei, nie wyrywkowo. Tom czwarty jest najlepszą częścią, wszystkie epizody się wyjaśniają i kończą, nadając całej historii spójności i wyjątkowej głębi. Warto wspomnieć, że pomimo rozciągnięcia fabuły na cztery tomy autor ani na chwilę nie wychodzi z roli, całkowicie panuje nad wydarzeniami i trzyma historię w logicznych, spójnych ryzach.

Na koniec moja osobista dygresja. Tak się zastanawiałam przez całą powieść, jakaż to wzniosła idea przyświecała autorowi, że odczepiwszy od Kroona jedną zołzę, przyczepił do niego inną, tym razem pustą, zrzędliwą, leniwą, bez ambicji, no głupią po prostu…

„Chodzi o to, by zapisać każdy rozdział. A potem skreślić epilog” – takoż i autor uczynił… Czy mi się to podoba? Wcale. Bo chociaż wiedziałam, że po tomie czwartym to się stanie, to wciąż jestem niegotowa na to rozstanie. Będzie mi brakowało Konrada, jego psychodram, i wszystkich tych pięknych zdań, które autor przemycał w narracji.

Zdecydowanie to jeden z najwspanialszych cykli kryminalnych, jakie czytałam.

PS - Imielczyk czy Imielski – bo tu coś nie pykło…