Stacja recenzja

„Bo są na tym świecie miejsca, będące czymś więcej niż nam się wydaje. Gdy się skupisz, zauważysz w nich obecność świadomości, zakamarków której nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby odkrywać. Jeśli posłuchasz wystarczająco uważnie, usłyszysz jej szept. I będzie to ten rodzaj szeptu, którym opowiada się tylko najstraszniejsze, najokropniejsze z pradawnych baśni.”

Kilkanaście lat wcześniej...

Piotrek dołączył do tej grupy jako ostatni. Nie wiedział, dlaczego wcześniej się nie zaprzyjaźnili, ale teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Śmieli się razem, rozrabiali i robili wszystko to, co młodzież w tym wieku.

Pewnego dnia wybierają się do opustoszałego budynku. Niestety tym razem zabawa kończy się tragicznie.

Teraz

Piotr wraca do rodzinnego domu zająć się mieszkaniem po zmarłej matce. Wraz z przekroczeniem granicy miasta, wspomnienia wracają jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Znajomi z dawnych lat są, lecz dzieje się z nimi coś niedobrego.

Zaczynają dręczyć go koszmarne sny, które nie zwiastują nic dobrego...

W bardzo przejmujący i obrazowy sposób, autor przedstawił swoją wizję horroru.

Nasze lęki i koszmary tworzące przerażające istoty w naszych głowach. Zwrócił uwagę na to, iż nie powinniśmy bać się wyimaginowanych strachów, lecz siebie samych i tego, co nasz umysł jest w stanie nam wyświetlić.

To jest horror, jakiego szukam, sięgając po kolejne książki. Głęboki i pozostawiający po sobie sporo pytań.

Gorąco polecam!

Opis okładkowy:

Piotr wraca do rodzinnego miasta, aby przygotować do wynajmu mieszkanie pozostawione przez jego niedawno zmarłą matkę. Będzie musiał się zmierzyć nie tylko z bólem straty, ale także z duchami przeszłości. Trzynaście lat temu doszło tu do tragedii, której echa nie cichną do dzisiaj. Co wydarzyło się wówczas na śląskiej prowincji? Dlaczego, pomimo upływu lat, miejscowa stacja wciąż przeraża Piotra tak bardzo, że nie potrafi nawet na nią spojrzeć? W tym miejscu nikt nie może żyć, nie będąc jednocześnie skażonym piętnem przeszłości. Zło rodzi zło. Krzywda rodzi krzywdę. A stara stacja ma swoje tajemnice, za odkrycie których zapłacić można tylko szaleństwem lub krwią.

Piekło jest puste, a wszystkie diabły są tu – chciałoby się zacytować Szekspira po lekturze Stacji Marcina Majchrzaka. Stacja w bezbłędny sposób rozgrywa najbardziej przerażającą prawdę, jaką może nam zaoferować literatura grozy: że najgorsze z demonów zamieszkują nigdzie indziej, tylko w ludzkiej psychice. Nie odgrodzimy się od nich, nie przepędzimy, nie pobijemy: są w nas, są nami samymi. A świat wokół, to dziwaczne, wrogie nam miejsce, jest tylko projekcją ich-naszej woli. Na taki polski horror – dojrzały formalnie, treściwo zaangażowany w rzeczywistość i palące problemy ludzkiego istnienia – zawsze czekam z niecierpliwością.

#domhorroru

#marcinmajchrzak

#renibook