Genesis recenzja

Dwunasta część serii o detektywie Robercie Hunterze to część długiego już cyklu, więc zawartość książki z grubsza nie będzie zaskoczeniem dla fanów serii, Czytelnicy zaznajomieni z bohaterem wykreowanym przez Chrisa Cartera spotkają go znowu w towarzystwie partnera Garcii i szefowej Lindy. Co się zmieniło? I jak się trzyma dwunastka wobec poprzednich tomów?

Tak sobie, powiedziałbym. Nie jest źle, ale były już lepsze tomy serii. Niestety Garcia jest znowuż mniej lub bardziej bezużyteczny w roli raczej lustra myśli i adresata wypowiedzi głównego protagonisty, by od czasu do czasu rzucić zdziwieniem bezbrzeżnym tak, jakby w Policji, a już na pewno w wydziale do spraw zbrodni dokonanych ze szczególnym okrucieństwem, znalazł się dzień wcześniej. Sympatyczny jednak niezmiennie, wraz ze wspomnianą jednym zdaniem, żoną Anną.

Zaczynając od końca, podsumuję intrygę i scenariusz książki, jako udaną historię, aczkolwiek dziwnie dość prowadzoną. Autor we wcześniejszych tomach, dokładniej budował tło zdarzeń, opisywał miasta, miejsca i postaci, ich historie i ewentualne konotacje obyczajowe, ba! Nawet romantyczne. Rozumiem, że w kolejnej już części, tym bardziej dwunastej, nie powinniśmy już czytać o życiorysie Roberta Huntera, bo każdy już go zna. Ale historie osobiste, bieżące, życie prywatne, jest tym razem potraktowane po macoszemu, po jednej stronie na rodzinnego grilla u Garcii, chętną na randkę singielkę i… koniec. Carter to bardzo dobry twórca swojego własnego cyklu, jednak przyzwyczaiłem się, że pomiędzy kolejnymi morderstwami będą jakieś urealniające rzeczywistość powieści wstawki „normalnego życia” bohaterów. Tutaj natomiast przez całą właściwie powieść skupiamy się na śledztwie, i kolejnych morderstwach. Żebym był dobrze zrozumiany, intryga jest dobra, łącznie z finałem (wynagradzającym nieco subtelne dłużyzny), ale akcenty nierówno rozłożone jakoś mi trochę popsuły odbiór generalny powieści.

Czy warto czytać Chrisa Cartera? Niezmiennie odpowiadam, że tak! To literatura rozrywkowa, czysto thrillerowa, z dużą dawką brutalności mniej lub bardziej uzasadnionej. Morderca jest, zabija, i owszem, we właściwy Carterowski sposób, bardzo brutalnie, wymyślnie, tworzy jakiś obraz ze sceny zbrodni. Giną ludzie, a nasi dzielni policjanci próbują połączyć kropki i wpaść na trop zbója. To jest szczególnie ciekawe, jak prowadzone jest śledztwo, Carter wykazuje się dużą wiedzą merytoryczną i czuć, że research był robiony solidnie, łącznie z elementami psychologii, co tylko dodaje smaku lekturze. W końcu należy zadać pytanie, dlaczego ofiary giną i czy tak do końca są niewinne? Bardzo dobry pomysł na kolejny tom przygód Roberta Huntera.

Poza drobnymi mankamentami z tytułu spłycenia powieści i wyłączenia zeń obyczajowych wątków, na rzecz bardziej rozbudowanej fabuły kryminalnej jestem z lektury zadowolony. Czyta się zadziwiająco szybko.

17.05.2023 r.