Dom w Krokusowej Dolinie

Każda kultura ma swoje legendy związane z lalkami.
Gdy zapytam Marzanna, każdy potrafiłby odpowiedzieć bez zastanowienia, a Motanka? - z tym byłoby trudniej.
Pradawne słowiańskie lalki bez oczu, ust i nosa, były formą talizmanu.

Ania Jegiel w dzieciństwie traci oboje rodziców, opiekę nad dziewczynką przejmuje ciotka, siostra ojca. Dorasta zastraszona i stłamszona przez apodyktyczną starą pannę. Nagła śmierć ciotki i niespodziewana propozycja awansu zawodowego wyrwa młodą kobietę z marazmu. Ania dostaje nową szansę od losu.

Halina Kowalczuk zabiera nas w podróż do Krokusowej Doliny, na Podhale, gdzie się dzieją różne dziwne rzeczy. Gdzie usłyszymy niesamowitą historię tragiczniej miłości sprzed wielu, wielu lat. Jednak przede wszystkim mamy tu współczesne perypetie młodej dziewczyny, która po dziesięciu latach, przez zwykły zbieg okoliczności, odnajduje swoją pierwszą miłość.
„Nigdy nie wiesz, co przyniesie jutro, i tego się trzymaj”

Magiczna fabuła, którą czyta się bardzo szybko. Z zapartym tchem śledziłam niesamowitą historię Anny Jegiel, w międzyczasie podziwiając uroki Zakopanego. To, co mnie urzekło to zgrabnie połączona nowoczesność z górskimi tradycjami i słowiańskimi legendami, pogańskimi wierzeniami i zabobonami.

,,Dom w Krokusowej Dolinie'' romantyczna proza obyczajowa, bohaterka z bagażem doświadczeń. Mamy tu też, trochę zjawisk paranormalnych, duchy, górskie pejzaże, obrzędy ludowe, klątwy i czary. Dla mnie rewel...

Przepiękna historia! Zatraciłam się w niej od samego początku i do końca niemal wstrzymywałam powietrze. Opowieść spodobała mi się najbardziej z tym, że jest totalnie nieprzewidywalna. Jeśli już czułam, że pojawi się dalszy wątek opowieści, którego się spodziewałam, to historia wchodziła na dalsze tory pokazując zupełnie co innego. Kolejnym pulsem są tutaj wspaniałe opisy wszystkiego, gdziekolwiek postacie się pojawią. To tyczy się nawet pracy przez którą postać przeniesiona na miejsce kierownicze szykuje się do niej, opowiada co odwiedza, opisuje jakie dodatki dokupuje, aż sama zapragnęłam mieć te ozdoby w swoim domu. Wszystko jest spisane z takim zachwytem i dokładnością. Bohaterzy, którzy się tu pojawiają goszczą na trochę lub dłużej, lecz owiani są tajemnicą. Czasami zachowują się dziwnie, choć niby naturalnie, ale opisy ich mimiki sugerują, że coś tam kombinują. I ogólnie, to najbarwniejsza opowieść jaką do tej pory przeczytałam w tym roku. Już gdy tylko ją ujrzałam, wiedziałam, że spełni wszystkie moje oczekiwania. Jak widać w ogóle przeczucie mnie nie zawiodło.
Historia opowiada losy pewnej młodej kobiety, która po śmierci swoich rodziców, których bardzo kochała, została przydzielone jedynej krewnej, czyli wyobcowanej ciotce. Starsza kobieta sprytem odbierała jej wszystkie przyjemności życia. Zabraniała spotykać się ze znajomymi, zakazywała kontaktów z chłopcem, który długo darzył ją uczuciem i nawet odbierała pensję, kiedy tylko zaczęła ona pracować. Zbrukała...

Powieść jest pełna optymizmu, przynosi radość, zachwyt nad światem, zapewnienie, że ryzyka nie można się bać, a szczęście stoi czasami tuż za progiem…

Anna jest sympatyczną bohaterką, można od razu ją polubić, zrozumieć jej problemy, przykrości, zagubienie. Nie ułożyła sobie życia osobistego. Po śmierci rodziców opiekę nad nią przejęła apodyktyczna, zgorzkniała ciotka. W ten sposób dziewczyna prosto ze szczęśliwego domu przeskoczyła do przykrej egzystencji w towarzystwie złośliwej, wyrachowanej, pełnej złych intencji starej panny. Smutek stał się jej stałym towarzyszem, tym bardziej, że nie przetrwał związek z Krzysztofem – jedynym mężczyzną, którego pokochała.

Wszystko odmienia się po śmierci ciotki. Nieoczekiwanie szefostwo docenia jej sumienność i zaangażowanie – otrzymuje propozycję objęcia stanowiska dyrektora w salonie meblowym w Zakopanem. Waha się tylko chwilkę, tym bardziej, że otrzymuje w pakiecie służbowy samochód i opłaconą kwaterę. Paradoksalnie brak rodzinnych zobowiązań staje się szansą na nowe życie…

Z kart powieści wypływa miłość do gór, do przyrody oraz magiczno-fantastycznego oblicza Tatr. Kto chociaż raz był w tych rejonach, na pewno słyszał opowieści o śpiących rycerzach w masywie Giewontu lub legendę o Morskim Oku. Tutaj nie zabrakło wątku nasyconego nadprzyrodzoną mocą… Takie historie budzą szacunek do natury, zjawisk wymykających się prawom logiki, przywracają również wiarę w sprawiedliwo...

Fantastyczna historia!