Klatka

Tytułowa "Klatka" jest narzędziem przygotowanym do zadawania bólu i odebrania życia. A motywem, jak w wielu innych pozycjach, jest hodowana przez lata, dokarmiana i pielęgnowana zemsta. Książka jest mniej krwawa niż poprzednie autora, która czytałam ale także są mocne, brutalne wątki. Fabuła oparta na wydarzeniach sprzed dwudziestu lat, które wywarły ogromne piętno na ich uczestnikach a nawet zmieniły bieg życia niektórych. Ciekawa książka z zaskakującym zakończeniem. Kim okazał się mściciel? I za co właściwie zmienił życie kilku osób w piekło? Ano czytajcie i znajdujcie odpowiedzi.

"Klatka" Krzysztofa Jóźwika to mocny i brutalny kryminał, w którym największe znaczenie mają tajemnice sprzed lat. Zaś ich konsekwencje mogą być śmiertelnie groźne. Pozostaje więc pytanie, co wydarzyło się w Puławach na jednej z plenerowych imprez 20 lat temu? Cokolwiek to było, musiało przekroczyć pewne granice, bo zaraz jest krwawa i pełna cierpienia.
Fabuła ciekawa, wciągająca i z mnóstwem intryg. Nagłe zwroty akcji, ślepe zaułki i grono podejrzanych. Ale tak na prawdę, sprawca jest jeszcze bardziej przebiegły i nieobliczalny.
Mogę przyczepić się do bohaterów. Nie przeszkadzała mi ich ilość, a jest ich kilkoro, tylko ich bezbarwność. Mam wrażenie, że autor zbyt powierzchownie ich opisał.
Zakończenie z pazurem, jednak ja już od dłuższego czasu miałam poprawnie wytypowanego mordercę. Od samego początku ta osoba wydawała mi się fałszywa, dwulicowa i oschła, przez co ani na mecz nie zapałałam do niej sympatią.
Całość ekscytująca i frapująca. Polecam!

Krzysztof Jóźwik nie jest debiutantem, lecz do tej pory to nazwisko nie było mi znane. Jedno jest pewne - każda książka wydana pod szyldem Filia Mroczna Strona, to jakość sama w sobie i po każdą z nich sięgam w ciemno i bez obaw, że spotka mnie zawód.

W Puławach w tajemniczych okolicznościach giną ludzie. Śledczy szukają odpowiedzi na pytanie, czy coś łączy zamordowane osoby, czy może są to zupełnie przypadkowe ofiary?

"Klatka" to lektura idealna dla amatorów naprawdę mocnych wrażeń. Budzi strach, przerażenie i obrzydzenie. Brutalne opisy tortur zadawanych ofiarom są niezwykle obrazowo przedstawione. Autor wprowadza wszystkich bohaterów naraz, co może spowodować małe zamieszanie, jednak każdy z nich stanowi niezbędny element całej historii i oczywiście nie znaleźli się tutaj bez przyczyny, posiadają bowiem pewien wspólny mianownik.
Fabuła szokuje - już z opisu dowiadujemy się, że morderca to okrutny mściciel, a jego krwawa zemsta ma związek z wydarzeniami na imprezie urodzinowej sprzed dwudziestu lat. O co dokładnie chodzi? Zdradzić nie mogę, by nie otrzeć się o spoilery i nie zabić przyjemności z lektury, ciekawych zapraszam do bliższej znajomości z autorem.

Uważnie śledzę polski rynek wydawniczy pod kątem autorów kryminałów i thrillerów, dlatego moja lista książek do przeczytania rośnie w zastraszającym tempie. W zeszłym roku odkryłam Krzysztofa Jóźwika, ale dopiero teraz udało mi się sięgnąć po jedną z jego powieści.
"Klatka" wbrew pozorom nie jest debiutem autora, ale dzięki niej zrobiło się o nim głośno, czemu się wcale nie dziwię. Był taki czas, kiedy uwielbiałam czytać brutalne sceny i zapoznałam się z wieloma historiami, w których krew lała się strumieniami. Mimo to muszę przyznać, że czegoś tak mocnego dawno nie miałam w rękach.
Warto zwrócić uwagę na miejsce akcji, bo nie czytałam jak dotąd żadnej książki osadzonej w Puławach. Myślę, że to gratka dla osób znających to miasto, bo pojawiają się dość szczegółowe opisy ułatwiające realne towarzyszenie bohaterom.
Krzyszof Jóźwik konstruuje powieści tak, jak lubię najbardziej. Mamy tajemnice sprzed lat, liczne retrospekcje, mylne tropy. Jest też przekonujący podejrzany, a zakończenie jest bardziej niż zaskakujące. Teoretycznie więc powinno wypaść wręcz idealnie, przekonałam się jednak, że czasem nawet spełnienie większości kryteriów, które według mnie cechują perfekcyjną książkę, nie gwarantują jeszcze sukcesu.
Może chodzi po prostu o to słynne "coś", co sprawia, że dany tytuł zachwyca bardziej niż inny. Jeśli jednak miałabym wskazać powód, to byłby nim styl autora. Niby wszystko z nim w porządku, ale brakuje mi w nim właśnie czegoś charakterystycznego, a ...

„Klatka” autorstwa Krzysztofa Jóźwika, będąca połączeniem thrillera i kryminału to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Mrocznie skonstruowana fabuła książki opiera się na brutalnej zemście tajemniczego oprawcy, który w wyjątkowo brutalny sposób rozprawia się z uczestnikami hucznej imprezy urodzinowej sprzed dwudziestu lat.

Dosyć drastyczne opisy brutalnych morderstw. Spora ilość bohaterów, z których każdy ma swoje życie owiane tajemnicą. Ciekawie skonstruowana fabuła, nieuchwytny psychopatyczny mściciel i ciągle piętrzące się pytania, na które nikt nie potrafi znaleźć prawidłowych odpowiedzi- to wszystko zamknięte w książce, przy której nie sposób się nudzić.

Krzysztof Jóźwik poprzez „Klatkę” zaserwował mi naprawdę sporą dawkę miło spędzonego czasu. Ponad 500 stron książki absolutnie nie miało żadnego przełożenia na występujące elementy przestoju czytelniczego czy też nudy- w tym przypadku o takowych nie mogło być mowy. Z wielką przyjemnością pochłaniałem kolejne rozdziały, delektując się przy tym akcją. Mimo tego nie ustrzegłem się pomyłki- autor sprytnie wyprowadził mnie na manowce, serwując zakończenie które się nie spodziewałem, a to w moim przekonaniu kolejny mały plusik na jej konto.

Książkę mogłem przeczytać dzięki uprzejmości wydawnictwa Filia, za co jestem wdzięczny gdyż jest to mój ulubiony gatunek literacki, a czas spędzony w jej towarzystwie był satysfakcjonujący. Panu Krzysztofowi natomiast gratuluję naprawdę dobrego krym...

W Puławach w tajemniczych okolicznościach giną ludzie. Czy dzisiejsze zbrodnie mają coś wspólnego z huczną imprezą nastolatków sprzed dwudziestu lat?

Od dawna zabierałam się za tę powieść i zabrać nie mogłam. W końcu przyszedł ten dzień. Dość szybko pochłonęłam te 520 stron. Ciekawa fabuła, dobry pomysł na intrygę, zaskakujące zakończenie - no po prostu kawał dobrego thrillera. Było ciut chaotycznie, bo bohaterów sporo, więc początek był trochę kwadratowy, ale kiedy już się wkręciłam w tę historię, to poszło gładko.

Ja ze swojej strony mogę z czystym sumieniem polecić „Klatkę”. To było moje pierwsze spotkanie z autorem i na pewno nie ostatnie.

🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋

Jak często sięgacie po książki polskich autorów? Osobiście staram się czytać chociaż jedną książkę w miesiącu polskiego autorstwa..

Nie planowałam jej czytać.Nie była na liście moich postanowień. Nawet wcześniej nie słyszałam o niej ani na bookstagramie ani nawet na booktubie.
Rzuciła mi się w oczy kiedy ostatnio odwiedziłam bibliotekę więc postanowiłam przeczytać. Co o niej myślę??

Gdy nie znam autora zawsze podchodzę do książki jak pies do jeża. Boję się co znajdę w książce, czy mi się spodoba, jakie będę miała wrażenia czytając ją. Tutaj było dość ciężko..
Sam fakt że książka ma ponad 500 stron mnie zaszokował, zupełnie się tego nie spodziewałam. Mimo wszystko czytalam grubsze powieści więc nie zrażałam się do niej. Ale... No właśnie ale. Tak jak entuzjastycznie do niej podeszłam tak szybko zderzyłam się ze "ścianą" na początkowych stronach. Nigdy tego nie rozumiałam i ciężko mi się do tego przyzwyczaić dlaczego autorzy rzucają w nas kilkunastoma bohaterami na "dzień dobry". W tej powieści jest ich ogrom. Można by było wszystko wybaczyć gdyby byli rozrzuceni w poszczególnych częściach książki a nie na samym początku. Jako czytelnik któremu mylą się postacie było dla mnie czymś koszmarnym.
Chciałam ją przeczytać więc byłam zmuszona robić notatki. Tak, robiłam notatki czyli zapisywałam bohaterów i mniej więcej kim byli na tym etapie. Nie byłabym w stanie napisać cokolwiek w...

To co wyjątkowo mnie raziło w tej książce to słabo przedstawieni bohaterowie. Niby czegoś tam się o nich dowiadujemy ale ich kreacja jest na bardzo niskim poziomie, można odczuć niedosyt. Połączenia jakie okazują się mieć miejsce między nimi są dość wątpliwe, być może wręcz wymyślone na siłę byleby było coś co ich spaja. Panuje dość spory chaos, są ciągłe przeskoki między licznymi bohaterami co bardzo wybija z rytmu czytania. Jeżeli chodzi o momenty, w których pojawiają się funkcjonariusze policji to cóż – dialogi skonstruowane są bardzo sztucznie, mało profesjonalnie, niewiele z nich pozwala wczuć się w atmosferę. Żeby nie było, że tylko krytykuję – dobrą stroną jest fakt, że w książce znajduje się dość wiele makabrycznych scen, co może się spodobać miłośnikom krwawych kryminałów. Jednakże ja od powieści oczekuję czegoś więcej i brutalność morderców niestety nie będzie dla mnie czynnikiem, który obroni całokształt.