Oblitus

Z twórczością Pauliny Świst jest tak, że albo się ją lubi, albo nie. Nie spotkałam się, aby ktoś miał zdanie gdzieś pośrodku. Ja należę do tych, co lubią, i co wszystko czytają. I jest to jedyna autorka, u której toleruję naszpikowane wulgaryzmami teksty. Zresztą rzeczone wulgaryzmy i duuużo seksu, to taki modus operandi autorki. Ach, no i dodałabym jeszcze, że jej powieści, to specyficzne uniwersum pięknych, zdolnych, inteligentnych i nieprzeciętnych prawie jak AI, a przecież wystarczy przejść się pod jakikolwiek komisariat policji i chociażby pod siedzibę sądów i prokuratury w moim mieście, żeby zobaczyć, że w adwokaturze nie ma superastych mecenasek w mini, o nieziemskiej urodzie i z wielkimi gabarytami, do których wzdycha męska połowa, równie zresztą uroczej, palestry.

Cykl „Incognito” jest moim ulubionym, bo jest najbardziej kryminalny i, co mnie niebywale satysfakcjonuje, bo takie fabuły uwielbiam, mamy tu seryjnego, którego historia sięga wielu lat wstecz i przekracza nawet ocean. W „Oblitus” wchodzimy w trzeci etap pogoni za Nauczycielem i to jest super wątek. Historia ma pazur. Przeżywamy też rozterki Anki związane z tym, na którego konia postawi. I się przez to się nafochałam na autorkę, bo mi się ten wybór nie podoba. No ale po epizodzie z łazienki w hotelu (i nie, wyjątkowo nie chodzi o seks, chociaż rozwiązanie z QR kodem sprytne) jestem skłonna przestać się fochać i wywiesić białą flagę. Niech już będzie moja strata.

...

„Oblitus” to trzeci tom cyklu Incognito, który ukazał twórczość Autorki z zupełnie nowej strony. Więcej w tym cyklu sensacji, ciekawej zagadki kryminalnej i ciemnych charakterów, które zapewniają serię wydarzeń wbijających Czytelnika w fotel.

W tej części Autorka dąży przede wszystkim do odpowiedzi na pytania, które krążą w głowie Czytelnika już od zakończenia pierwszej części trylogii. Paulina świetnie buduje napięcie i trzyma nas do samego końca w niepewności do tożsamości Nauczyciela. Jednak muszę przyznać, że w tym tomie zagadka kryminalna schodzi troszeczkę na dalszy plany. Pod tym względem nie dzieje się tutaj zbyt wiele, wszystko jest napisane dość prosto i logicznie. Brakuje efektów woow, zawiłości, które były w poprzednich tomach. Jednak podoba mi się, że Autorka poruszyła ważny wątek jakim jest PTSD, czyli Zespół Stresu Pourazowego który dotknął jednego z bohaterów.

No właśnie bohaterowie. Świst uraczyła nas trzyosobową narracją, która pozwala nam poznać historię z perspektywy zarówno Anki, jak i Artura oraz Szczepana. Bardzo się zżyłam z tą trójką i nie mogłam się doczekać, aż poznam decyzję Anki co do dalszych losów tego trójkąta. Czy się z nią zgadzam? Raczej wybrałabym inaczej. Jednak może wybór ten może otworzy furtkę na nową serię z moimi ulubionym bohaterami od Świst?

„Oblitus” to bardzo dobre zakończenie cyklu. Wyraziści bohaterowie, ciekawie poprowadzony wątek kryminalny, akc...

Kto równie mocno jak ja tęsknił za tym trójkątem? Anka, Szczepan i Artur to bohaterowie których chyba nigdy nie będę miała dość. Ale szczerze? Za żadne skarby nie chciałabym być na miejscu Anki. Jak tu mądrze wybrać pomiędzy takimi mężczyznami? Ale będzie musiała... Co więcej przyjdzie im ponownie zmierzyć się z Nauczycielem, bo jednak ostatnia sprawa to nie był koniec walki o życie.

Teraz przyjdzie im ponownie cofnąć się do przeszłości która przyniosła im wiele złego. Co przeoczyli? Kim jest owy Nauczyciel i czego tym razem będzie chciał od tej trójki? Bo chcą tego czy nie, wszystko teraz kręci się wokół nich i muszą radzić sobie sami.

Chyba nie muszę mówić, że kolejny raz się nie zawiodłam i dostałam to czego oczekiwałam. Paulina Świst jak zwykle zapewnia czytelnikowi błyskotliwe dialogi, nietuzinkowych bohaterów, ciekawą i trzymającą w napięciu fabułę, ale także nie oszczędza na poważnych i dramatycznych momentach.

Czy na miejscu bohaterki wybrałabym jak ona? Nie wiem, naprawdę. Ale bardzo chciałabym wiedzieć jak potoczą się ich losy i co jeszcze stanie na drodze Anki, Szczepana i Artura.