Pacjentka

Rasowy thriller psychologiczny. Dobrze napisany, skonstruowany, rozegrany do końca.
Dotyka tego, co najważniejsze. Pragnienia miłości i bólu wynikającego z jej braku oraz roli dzieciństwa i pierwotnych doznań, które odbijają się echem na całym życiu. Przesłanie jest proste: rodzice, kochajcie swoje dzieci, i to tak, aby były tej miłości pewne, a ochronicie je przed złem świata tego. Jeśli nie potraficie zaspakajać najważniejszych potrzeb swojego dziecka — kochania i bycia kochanym — nie wychowacie szczęśliwego człowieka.
Książka niby lekka i rozrywkowa, a naprawdę poruszyła mnie jak żadna. Cały czas zastanawiałam się, czy jestem oby dobrą matką...

A literacko. Nienaganny styl i język. Przekonująca kryminalna fabuła odpowiednio stopniuje napięcie i buduje klimat. Dwutorowa narracja narzuca tempo. A garść nienachalnych mądrości z dziedziny psychologii dodatkowo generuje i podtrzymuje zainteresowanie. Ogólnie kilkuwątkowa historia jest naprawdę intrygująca i poruszająca.

"Pacjentka" jest książką na dwa, trzy dni, czyta się ją dobrze i bardzo szybko. Może nie jest to jakiś rewelacyjny thriller psychologiczny, mimo to warto przeczytać. Z całej historii zakończenie było najlepsze i zaskakujące.

Michaelides zraził minie nieco na samym początku podejściem do rozstrzygnięcia sprawy. Nie do końca przekonuje mnie, gdy wymiar sprawiedliwości przypisuje winę osobie, która osobiście nie może się bronić, tkwi w odrętwieniu, nie mówi, nie można jej przesłuchać, choć prawdopodobnie jest świadkiem zdarzenia, być może i zabójczynią. Są odciski palców na broni to mają winną i koniec. Ale z drugiej strony cóż począć z domniemaniem winy w takich okolicznościach? Ostatecznie podejrzana nie zostaje skazana na więzienie, a na leczenie psychiatryczne.
Abstrahując od treści powieści, zastanawiam się, jaki jest sens podawać osobie z problemami, przy nagłym wybuchu agresji duże dawki leków zobojętniających nastrój, wpływających na niemożliwość odczuwania silnych uczuć. I tak miesiącami faszerować lekami i dziwić się, ze nie następują zmiany. Tylko jaki zmiany w człowieku mogą nastąpić skoro chemicznie podtrzymuje się w nim stan zobojętnienia?

Przyznaję, że około 200 początkowych stron niespecjalnie mnie zainteresowało. Część z tego najchętniej bym wycięła, bo nic szczególnego nie wnosiło do akcji. Potem jest już całkiem dobrze, co ułatwia czytelnikowi maksymalnie zaangażować się w treść. Oprócz głównego narratora, w końcu do głosu dochodzi Alicia, gdy poznajemy jej wynurzenia za sprawą pamiętnika. Od tego miejsca nie tylko bazujemy na tym, co się dzieje obecnie, a co możemy widzieć oczami Theo Fabera, ale też ukazują się nam retrospekcje z punktu oskarżonej. Fabuła może nie t...

Słowo "nie" zwykle kojarzy nam się z czymś negatywnym. Tymczasem w przypadku "Pacjentki" ma wydźwięk jak najbardziej pozytywny.

Ta książka to takie 3x nie;

Niesamowita

Nieprzewidywalna

Niedościgniona



Alicia Berenson to świetna malarka, szczęśliwa mężatka. Jej życie wydaje się być ustabilizowane. Jednak kobieta ma za sobą traumatyczną przeszłość i nieszczęśliwe dzieciństwo.

Theo Faber jest psychoterapeutą, ma uroczą żonę i wiedzie udane życie do momentu, gdy dowiaduje się o możliwości pracy w szpitalu psychiatrycznym, gdzie miałby szansę leczyć mężobójczynię, która po zabójstwie nie wypowiedziała ani słowa. Dla Theo jest to misją graniczącą z obłędem, aby za wszelką cenę pomóc Alicii, bo to ona jest przedmiotem jego zainteresowania.

Theo zaczyna terapię. Współpracownicy nie wierzą w jej powodzenie. Próbowali już wszystkiego. Bezskutecznie.

Theo nie zraża się niepowodzeniami, próbuje skontaktować się z wszystkimi osobami, z którymi pacjentka miała kiedykolwiek styczność.

Dowiaduje się wielu rzeczy, ale większość jest ze sobą sprzeczna.

Nowe światło rzuca na tą sprawę pamiętnik Alicii, która w ten sposób próbuje się skomunikować ze swoim terapeutą.

Dodatkową pomoc stanowią sugestywne obrazy stworzone przez artystkę.

Theo jest już bardzo blisko dotarcia do sedna prawdy.

Czy w końcu mu się uda dowiedzieć, co tak naprawdę miało miejsce w czasie morderstw...

Psychoterapeuta Theo Faber czyni starania, by podjąć się terapii Alicii Berenson, malarki, która kilka lat wcześniej po zabiciu męża pięcioma strzałami w głowę, zaniemówiła. Dlaczego zabiła? Dlaczego nie mówi? To początek „Pacjentki”, będącej debiutem powieściowym Alexa Michaelidesa. Później znaków zapytania jest coraz więcej. Jest też przesłanie. O miłości rodzicielskiej.

Styl i język bardzo w porządku, trochę wiadomości z dziedziny psychologii (autor studiował psychoterapię), dwutorowa narracja, liczne retrospekcje, przeskoki akcji, liczne tropy. Można się pogubić. Albo opowiedzieć ciekawą historię uporządkowaną logicznie i fabularnie. Autor w przemyślany sposób (i z efektem) wodzi czytelnika za nos: jeszcze kilkanaście stron przed końcem znaki zapytania mnożą się. I, co lubię najbardziej, po ostatniej kropce, gdy zaskoczona rozwiązaniem zagadki, wracam do zdarzeń, słów i sytuacji przedstawionych w książce, wszystko znajduje logiczne uzasadnienie, tworzy wytłumaczalny ciąg. Brawo.

Bardzo spokojna lektura. Po kilku początkowych „achach” i „ochach” przestałam czytać recenzje, a już szczególnie omijałam te, które choćby ogólnie nakreślają fabułę. Znacznie bardziej interesowały mnie te, które opowiadały o uczuciach i emocjach towarzyszących lekturze. A te były dobre. Czyli powinno być ok.
Odstałam w kolejce bibliotecznej swoje, ale dostałam książkę w ręce. I zaczęłam czytać. Moje pierwsze wrażenia były dobre. Lubię wolne początki, powolne wchodzenie w temat, nawiązywanie akcji, przeplatanie wątków i jakby początkowe usypianie czytelnika. I to się udało. Haczyk połknęłam, moja ciekawość wzrosła, krótko mówiąc zostałam „kupiona”. I wszystko byłoby dobrze, ale w pewnym momencie, może właśnie ten spokój, to spowolnienie, to powolne podawanie faktów, sprawiło, że zorientowałam się jaki jest zamysł autora. Nie jestem czytelnikiem, który mierzy się z pomysłem autora i tym czy najpierw odkryje jego zamysł, czy książka się skończy. W sumie nieczęsto udaje mi się odkryć kto stoi za całym zamieszaniem (ale też nie bardzo staram się o to). Dlatego nie ukrywam, że byłam zaskoczona. To co prawda nie zmieniło mojego podejścia, nadal podobała mi się książka, ale tak sobie pokątnie myślę, że być może nie o to autorowi chodziło.
Sam pomysł uważam za udany. Autorowi trzeba przyznać, że stworzył śliczne koło rozpoczynające ale i kończące, i jeśli tak wygląda jego debiut pisarski, to chętnie poczekam na jego kolejne książki. Myślę, że sama historia w Pacjentce jest d...