Stella. Oblicza zemsty

Jest to drugi tom o losach Stelli Skalskiej, ściśle powiązany z pierwszym. Parę dni temu ponownie przeczytałam wcześniejszą część. Zrobiłam to dla odświeżenia pamięci, a okazało się, że dzięki temu widzę, że dwójka jest słabiej dopracowana. Początkowo historia bardzo mnie zaintrygowała. Wróżyła kolejną zawiłą, porywającą, pełną napięcia historię. Jedna sytuacja, mniej więcej w połowie książki, sprawiła, że intryga się rozsypała. Stało się oczywiste, co się wydarzy. Zabicie kolejnej przeszkody? To było za proste. Napięcie spadło.
Zabrakło mi kontynuacji historii z Jankiem. Wiem, że relacja między nim a Stellą była fabularnie zakończona, ale mimo wszystko w świetle wydarzeń z drugiego tomu liczyłam, że i Janek dostanie, choć na chwilę głos.
Postać Stelli nie została rozwinięta, nie ewoluowała. Nadal pracuje jako eskortka, do czego została przyuczona już w dzieciństwie, choć traktowanie jej jak przedmiot coraz bardziej doskwiera. Nadal podąża utartą ścieżką, zagłębiając się w bagnie złych decyzji. Nadal rządzi kołowrotek w zakamarkach jej umysłu, popychając ją do coraz gorszych wyborów.

Finał dość nietypowy jak dla tego autora. Zastanawiam się, co może czekać Skalską za parę lat, gdy już będzie zbyt leciwa na bycie eskortką.

Ostatnią rzeczą, która psuła odbiór, są dziwaczne określenia. Choć autor bardzo broni redakcję i korektę, biorąc całą winę na siebie, to jednak uważam, że w jego przypadku powinni zwracać baczniejszą uwagę na takie klocki, jak ...