Wymruczane szczęście

Po komedie Asi sięgam tylko i wyłącznie dlatego, że bardzo lubię Joannę Szaranska. Jednak mimo, że książki te są lekkie, dość przyjemne i relaksujące, to jednak nie po drodze mi z tego typu powieściami. Zdecydowanie wolę autorkę w innym wydaniu.
Cóż, przeczytane, zaliczone, nawet smiechlam sobie tu i tam, zdanie relaksacyjne spełnione, jednak całość wypadła dość sztucznie i mało ciekawie. Powielony schemat, romans z futrem w tle znów forsowany na siłę, nie wypadło to naturalnie. Miło zaskoczyło mnie pojawienie się Waldemara, pierwszego skąpca w Krakowie. Waldi jest jedyny w swoim rodzaju. Do tego zakończenie całej historii jakby nożem ucięte, odczułam pewien niedosyt i z niedowierzaniem stukałam w czytnik, w poszukiwaniu kolejnych stron powieści, które jak na złość nie chciały mi się objawić.

Rewelacyjna powieść humorystyczna ze zmyślną koteczką Cholerą, sprytnymi bliźniętami, ich zakręconą matką, ze skuteczną intrygantką babcią Trudzią i gburowatym sąsiadem.Istna komedia pomyłek, gagów sytuacyjnych i lekkiego stylu Autorki, w efekcie dała doskonałą, odprężającą lekturę. Przerysowane postaci bohaterów i nieprawdopodobne zwroty akcji podkreślają komizm całości.
Nie mogło być inaczej gdy do akcji wkracza urocza Cholera, Sabinka i Sebastian.
No i gratuluję Autorce postaci Waldemara Oszczędnego - perełeczka:) Uśmiałam się do łez.
Warto też nadmienić, że wrażenie robi przepiękna, realistyczna okładka...a na niej moja ukochana Mileńka:)

Cholera, cholera, cholera..... Nie, nie to nie bluzganie niezbyt ciekawym słowem, ale imię kotki, która jest utrapieniem dla pewnego pisarza. Ów to literat zamieszkuje wraz z dosyć niesfornym zwierzakiem willę, a że jest raczej osobą pochłoniętą swoim zawodem, to i dom i jego potrzeby schodzi na dalszy plan.
W taką oto sytuacje wchodzi Emilia, która wraz ze swoimi dziećmi bliźniakami Sabinką i Sebastianem trafia za pośrednictwem oryginalnej staruszki Gertrudy. Emilia ma zająć się uporządkowaniem domostwa.
Mogę jeszcze zdradzić, że połączenie dzieciaków mających sto pomysłów na minutę, dziarskiej staruszki, pisarza z głową w chmurach, matki walczącej o przetrwanie i niesfornej kotki, daje niezwykłą mieszankę, przy której nie sposób się nudzić.
Przeczytana przeze mnie powieść stanowi cykl " Na tropie miłości". Ja oczywiście zaczęłam czytac od tyłu od cześci trzeciej, ale zupełnie to nie przeszkadza w zrozumieniu treści. Ogromna w tym zasługa pióra autorki, która stworzyła zabawną, a jednoczesnie pełną ciepła powieść. Znakomite wczucie się w głowę kota daje bardzo ciekawe spojrzenie zwierzaka na nas ludzi. I można się zastanawiać czy rzeczywiście nie jest tak, że to zwierz nami rzadzi , a my mamy niewiele do powiedzenia? I choć jestem zagorzalą zwolenniczką psów, to byłoby mi niezmiernie miło być właścicielką takiej Cholery, umilającej dzionek i mruczącej nocą. No i jestem niezmiernie ciekawa spojrzenia psiego na nasz ludzki świat.

Znacie to powiedzenie, że w miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone? No właśnie, czy to na pewno dobry pomysł, żeby tak po trupach dążyć do osiągnięcia celu? Podczas lektury najnowszej powieści Joanny Szarańskiej będziecie mieli czas, aby się nad tym zastanowić i zadecydować, po której stronie barykady stanęlibyście, gdyby to Wam przydarzyło się to, co spotkało bohaterów tej historii.

Emilia Kot to matka dwójki bliźniąt, Sabinki i Sebastiana, które zdecydowanie nie należą do spokojnych dzieci. Powiedziałabym nawet, że są to ośmiolatki z piekła rodem. Kiedy kobieta rozstaje się z mężem (nie mogę Wam zdradzić powodu, ale obiecuję, że spadną Wam kapcie ze śmiechu), w jednej chwili nagle zostają bez dachu nad głową i bez środków do życia. Od czego jednak jest rodzina? Kuzyn Emilii, Bolesław Bocian, zatrudnia ją w swoim barze i pozwala zająć swój niewielki gabinet na tyłach lokalu. Wprawdzie trójka Kotów śpi na materacu, ale lepsze to niż nic. Sytuacja zmienia się w jednej chwili, kiedy niezwykle zazdrosna piąta (!) żona Bociana dowiaduje się o mieszkańcach zaplecza i, nie słuchając wyjaśnień, natychmiast "usuwa" trzyosobowy problem... I co teraz? Gdzie podzieje się Emilia z dziećmi? W tym momencie na scenie pojawia się znana z powieści "Wyszczekana miłość" babcia Trudzia i zaczyna wszystkich rozstawiać po kątach! Co z tego wyniknie? Kim jest sąsiad staruszki? Co wspólnego z rodziną Kotów mają białe myszki i pewna Cholera?

...

Lekka, zabawna powieść, ale raczej taka z gatunku do przeczytania i zapomnienia. Trochę za dużo powtarzania tych samych gagów, romans wydawał się przyspieszony na siłę, przeklinające ośmiolatki też niespecjalnie mnie bawią. Generalnie książka nie była zła, ale raczej jedna ze słabszych tej autorki.

Joanna Szarańska jest mistrzynią w kwestii powieści obyczajowych z nutką komedii, które chwytają za serce *-*

Emilia jest po rozwodzie. Próbuje zrobić wszystko aby wrócić do normalnej codzienności nie obarczając problemami dwójki niesfornych bliźniąt. Dzięki pomocy kuzyna dostaje pracę i dom, jednakże traci posadę po pewnym czasie. Załamana kobieta nie ma już nadziei na lepszą przyszłość, kiedy pomocną dłoń wyciąga do niej pewna staruszka. Dzięki niej Emilia trafia do domu nieokrzesanego pisarza i jego uroczej kotki..
Relacje między tą dwójką są niezwykle burzliwe, jednakże pojawia się między nimi uczucie..

Autorka po raz kolejny zabrała mnie do niezwykłego świata bohaterów, z którego dosłownie nie chciałam wychodzić.
Drugi tom serii jeszcze bardziej intryguje i bawi, a splot zaskakujących wydarzeń przyśpiesza o szybsze bicie serca.
Główna bohaterka jest kobietą, która boryka się z bardzo codziennymi problemami i za to bardzo lubię powieści autorki. Są one bardzo realne, a ja mam wrażenie jakby czytała czyiś pamiętnik - i to bardzo cenię.
Nie da się ukryć, że najbardziej intrygowała mnie postać tajemniczego pisarza. Jego charakter i cięte riposty intrygowały, a za razem sprawiały, że chciałam trzymać się od niego jak najdalej.
"Wymrrruczane szczęście" to historia idealna na zimne zimowe dni, która rozbawi i rozczuli do łez. Zdecydowanie polecam.

Kociarą nie jestem, ale już fanką autorki - jak najbardziej. Chociaż nie ma co ukrywać, że ten słodki pyszczek z okładki umilał lekturę.

Książka to dobra mieszanka powieści obyczajowej i komedii romantycznej. Problemy dnia codziennego przeplatają się z sytuacyjnym humorem, a całość doprawiona jest obecnością pewnej kotki. I pewnie tutaj prawdziwe kocie mamy będą mieć używanie, bo wydaje mi się, że wiele sytuacji wzięto z życia. Powieść czyta się bardzo przyjemnie, jest to idealna pozycja do relaksu i odpoczynku. Niewymagająca, zabawna i pełna takiej pozytywnej energii (i sierści). Może nie jest to lektura, która odmieni wasze życie, ale na pewno na chwilę je uprzyjemni. Oprócz fajnego pomysłu to i styl autorki jest bardzo udany. Lekki, wciągający i niewymuszony. Ja bardzo dobrze spędziłam z nią kilka wieczorów.

Emilia z dziećmi przyjeżdża do Krakowa, by po rozwodzie zacząć od nowa. Pracę i schronienie znajduje u kuzyna w kawiarni, jednak względny spokój nie trwa długo. Kobieta zmuszona jest szukać nowego miejsca dla siebie i swoich zwariowanych bliźniaków. Przygarnia ją Gertruda, przezabawna staruszka, która wyciąga do nich pomocną dłoń.

Wymruczane szczęście to moje drugie spotkanie z autorką i ponownie jestem pod dużym wrażeniem poczucia humoru. Perypetie przezabawnych bliźniaków skradły moje serce, podobnie jak Cholera, jeszcze bardziej niesforna kotka. Autorka ma dar do tworzenia postaci. Bardzo szybko zaprzyjaźniłam się z Emilią i Grzegorzem, pokochałam Panią Gertrudę. Tajemniczy Grzegorz mocno intrygował, a za jego cięte riposty lubiłam go bardziej.

Na uwagę na pewno zasługuje wydanie - przeurocza okładka, a w środku strony ozdobione kocimi rysunkami. Nazwy rozdziałów to kolejny majstersztyk:

Powieść czytałam bardzo szybko, to lekka i zabawna historia, przeurocza komedia romantyczna, taki powiew optymizmu. Nie ma tu wartkiej akcji ani jej zaskakujących zwrotów. Są za to normlane, ludzkie problemy i przez to książka staje się bliższa sercu. Nie jest to powieść, która zapada na długo w pamięć, ale przyjemny sposób na spędzenie wieczoru.

Wybierając ten typ książki nie powinno się spodziewać niczego innego.
Zwłaszcza, że sięga się po nią wyłącznie z uwagi na kota na okładce.

I dostaje się bardzo lekką lekturę, co akurat samo w sobie nie jest złe. Lubię się zrelaksować przy czymś lekkim. Ale żeby to jeszcze miało ręce i nogi ….

Tu mamy banalną historyjkę, bardzo głupiutkie ośmiolatki, karykaturalnie przerysowaną postać pisarza, podobnie przerysowaną postać sąsiadki – i Deus ex machina spadającą z nieba pomagającą od ręki znaleźć mieszkanie i pracę. Cóż – prawdopodobnie prawo gatunku ale jakoś tego nie kupuję. A jeżeli te zakupy na party ogrodowe miały mnie rozbawić to chyba mam inne poczucie humoru niż autorka.

Generalnie tylko kot się udał w tej historii.

Dla mnie ta książka to rewelacyjny relaks, super się czyta, temat i akcja również ok. Podobało mi się również, że autor zawarł tu dialogi i przemyślenia kota (kotki o imieniu Cholera)
ja mam bzika na punkcie kotów, więc nawet ze względu na tytuł i okładkę zdecydowałam się na tę książkę i nie żałuję.
Polecam

mnie bynajmniej nie "chwyciło za serce" dlatego tylko 5*