Obrazy z przeszłości recenzja

Czwarta część historii Seweryna Zaorskiego dorównuje poziomem swoim poprzedniczkom. Czytałam ją z wielkimi emocjami, szczególnie bardzo śledząc wątek Burzy i Seweryna.

Seweryn (no bo wiadomo, że gdzie kłopoty, tam Seweryn) zostaje wciągnięty w stary temat zaginięć młodych dziewczyn z kółka teatralnego. Pierwszą z nich jest dawna licealna koleżanka Burzy i Zaorskiego, Lilka Androsiuk. Po dwudziestu latach od jej tajemniczego zniknięcia pojawiają się ślady mogące doprowadzić do rozwiązania starej sprawy. Duet Kaja-Seweryn na własną rękę próbują rozwikłać zagadkę, co doprowadzi ich do tragicznego finału.

„Obrazy…” to kwintesencja dynamicznej akcji, zaskakujących zwrotów akcji i ogromnych emocji. To także arena sparingu nowych, ciekawych postaci, które solidnie zamieszają i w śledztwie, i w życiu osobistym Kai i Seweryna. Kreacja „starych” bohaterów spójna we wszystkich tomach cyklu. Życzyłabym sobie może, żeby Kaja była trochę bardziej stanowcza, trochę bardziej zawalczyła o to, co rzekomo kocha i trochę więcej z siebie dała. Wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że brakuje jej zdecydowania, jakby nie do końca jej słowa szły w parze z rzeczywistymi pragnieniami, wersja Kai w typie „i chcę, i się boję” nie do końca do mnie przemawia. Nie można zjeść ciastka i mieć ciastka :)

Autor stworzył też bardzo wyraziste charaktery i sylwetki psychologiczne nowo pojawiających się postaci. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj postać Rajszy, przyjaciółki Kai, która co prawda pojawiła się trochę jak królik z kapelusza bo we wcześniejszych tomach nie było o niej ani słowa, ale za to wkroczyła na scenę z przytupem i od razu pokazała, jaka z niej upiorna baba…

Dominująca w całej serii muzyka lat siedemdziesiątych tworzy niesamowite tło wydarzeń. Nie tylko łączy bohaterów, ale także stanowi pewien pomost w ich komunikacji. Większość utworów użytych w fabule znam bardzo dobrze, co tylko poprawiało mi odbiór powieści i znacząco podkręcało moją wyobraźnię. Ogromnym plusem jest sposób nakreślenia bliskości Burzy i Seweryna. Sama cielesność ich relacji jest raczej marginalna, obracamy się bardziej w duchowej sferze ich miłości. Gesty, słowa, dotyk, spojrzenia i osobiste przemyślenia bohaterów stanowią za całą ilustrację ich uczucia, która wraz z muzycznym tłem tworzy naprawdę gorącą mieszankę. Wątek obyczajowy Kai i Seweryna jest na tyle rozbudowany, że wybija się ponad warstwę kryminalną czyniąc powieści bardziej romansami niż kryminałami czy thrillerami.

And last but not least… nie sposób pominąć mojego ulubionego wątku, bez którego ten cykl nie byłby tak atrakcyjny: Lidka :) bez niej, bez nieśmiesznych tatełożartów (ok, ten o Transportowcu był całkiem, całkiem…) i bez poważnych rozmów ojciec-córka byłoby trochę nudno i na pewno mniej ciekawie :)

Zakończenie takie, że złapałam się za głowę… Autor z przytupem postawił ostatnią kropkę zostawiając czytelników z mętlikiem myśli i ogromnym niedosytem. Z niecierpliwością czekam na obiecany tom piąty :)