Prawo żony recenzja

Trzeci tom cyklu "Krwią naznaczone", "Prawo żony" odbiega od poprzednich części, oferując nam zupełnie nowe spojrzenie na świat bohaterów. Głównym wątkiem jest historia Huberta Witosławskiego, policjanta, który po stracie żony i alienacji córki poświęca się całkowicie pracy. Na drugim planie pojawia się Lena Adamska, próbująca ocalić rodzinny interes po śmierci teścia, a równocześnie chronić męża przed wierzycielami i organami ścigania.

Farion, niezbyt umiejętnie, wplata w fabułę liczne zwroty akcji, które mają trzymać czytelnika w napięciu. Niemniej jednak, mimo dynamicznej narracji, trzeci tom pozostaje najsłabszy w serii. Brak tutaj głębszych psychologicznych portretów postaci oraz bardziej złożonych relacji między nimi. Wiele wątków pozostaje niewyjaśnionych lub niezadowalająco rozwiniętych, co może nieco rozczarować fanów poprzednich tomów.

Jednakże siłą tej części jest umiejętnie ukazany dylemat moralny głównego bohatera, który staje w obliczu trudnych wyborów.Farion eksploruje granicę między prawem a sprawiedliwością.Ponadto wątek relacji ojca z córką dodaje emocjonalnego wymiaru całej opowieści, pozwalając czytelnikowi lepiej zrozumieć bohaterów.

W "Prawie żony" P.K.Fariona akcja jest naciągana, a fabuła nie przynosi niczego nowego ani interesującego. Bohaterowie, w przeciwieństwie do poprzednich tomów serii, jawią się jako płaskie postaci, których jedynym celem wydaje się zaspokojenie własnych pragnień seksualnych. Brak głębszych motywacji czy złożonych charakterów sprawia, że czytelnik traci zainteresowanie losami głównych bohaterów, a ich postępowanie wydaje się naiwne i pozbawione autentyczności.

Dodatkowo brak spójności w narracji sprawia, że historia staje się chaotyczna i trudna do śledzenia. Wątki fabularne są wątłe i pozostawiają wiele do życzenia, nie budując odpowiedniego napięcia ani emocjonalnego zaangażowania.

Ogólnie rzecz biorąc, "Prawo żony" jest rozczarowującym dodatkiem do serii "Krwią naznaczone", który nie dorównuje poprzednim tomom pod względem jakości fabuły i wyrazistości postaci. Mam nadzieję, że autorka w kolejnych częściach wróci do formy i odzyska skuteczność w tworzeniu pasjonujących i przemyślanych opowieści kryminalnych.