Mur duchów recenzja

Ojciec Silvie jest przemocowcem. Jest autorytarny, bardzo źle reaguje na wszelkie odstępstwa od wymyślonych przez siebie zasad, córkę i żonę uważa za swoją własność, jest święcie przekonany o swojej wyższości nad innymi, a w sytuacjach konfliktowych reaguje agresją. Nie wzbrania się przed posiniaczeniem żony albo pobiciem córki. Robi to, oczywiście, wtedy kiedy nie ma w pobliżu świadków. Bo wiecie, jego rodzina, jego zasady i jego sprawa. Niech nikt się nie wtrąca.

Silvie i jej matka są klasycznymi ofiarami przemocy domowej. Matka jest bierna, bez słowa sprzeciwu wykonuje polecenia męża, z córką nie ma zbyt dobrego kontaktu. Bo Silvie drażni jej zachowanie, chociaż nie mówi nam tego wprost. To, że matka jest taka bezwolna, bezwładna, że działa tylko siłą rozpędu i nawet usiąść na chwilę nie może. A chciałaby.
Sama Silvie jest klasycznie rozdarta - między wspomnieniami o tym, że kiedyś, gdy była młodsza, mniejsza, ojciec był dla niej miły i opiekuńczy; wspomnieniami o wspólnych wyprawach na wrzosowiska i o tym, że przez chwilę było normalnie, a świadomością tego, że w jej rodzinie nic normalne nie jest. Że musi uważać na wszystkie, najdrobniejsze nawet humory ojca, że wzdraga się z przerażeniem z powodu docinków studentów z którymi są na obozie antropologicznym i błaga ich w myślach, żeby nie drażnili jej ojca, nie wyśmiewali się z niego, nie pokazywali mu, że jego pomysły są głupie, bo to nie im się oberwie.
Ale jej. I jej matce.

Napiętą sytuację w rodzinie zdaje się zauważać tylko Molly - studentka, która cały eksperymentalny obóz traktuje bardziej, jako ciekawą przygodę, niż faktyczną podróż w czasie do epoki żelaza. Dziewczyna nie ma większych oporów przed pójściem do sklepu i kupieniem lodów czyli czynnością, która sprawia, że Silvie jest kompletnie roztrzęsiona na myśl o tym, że ojciec mógłby ją zobaczyć w sklepie, zamiast na polu, szukającą ziół i jadalnych roślin.

Tylko co z tego, że Molly zauważa, że źle się dzieje, skoro obóz szybko traci charakter studenckiej, wakacyjnej wyprawy i po równi pochyłej zaczyna toczyć się w stronę koszmaru?


,,Mur duchów'' Sarah Moss, chociaż jest dość niewielki objętościowo, jest książką ciężką ze względu na poruszaną przez siebie tematykę. Za pomocą monologu Silvie autorka odkrywa przed nami cały schemat podskórnych napięć pojawiających się w tej rodzinie. A czekanie na wybuch ojca i zastanawianie się nad tym w jaki sposób znowu mu się podpadnie w pewnym momencie staje się bardzo męczące. Nasze nerwy są ciągle napięte, podobnie, jak nerwy Silvie. I wcale nie pomaga nam świadomość, że razem z nią doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że kolejnego wybuchu nie unikniemy.
Bo są po prostu takie dni. Kiedy musi uderzyć.
I wtedy Silvie chce, żeby to się stało szybko. Żeby mieć to z głowy.