Dwór Srebrnych Płomieni. Część 1

Nawet nie macie pojęcia jak ostatnio udaje mi się pokochać większość książek po które sięgam! Nie wiem, czy to dobra aura, czy po prostu faktycznie są dla mnie naprawdę dobre. Na skład mojego wielbienia złożyła się tutaj miedzy innymi szata graficzna książki. Każdy nowy rozdział zapoczątkowuje jakby ogon smoka, który oddaje kliamtyczność powieści. Zapewniam, że nie wiedziałam czego mogę się tu spodziewać, gdyż nie czytałam jeszcze żadnej książki autorki. A słyszeć i samemu czytać, to bardzo wielka różnica. Na całe szczęście każdy z nas ma inny gust czytelniczy, dzięki któremu nasze opinie mogą się wzajemnie nie tylko różnić, ale i odkrywać coś, czego sami moglibyśmy nie dostrzec.
Ja jako recenzentka niedługiego stażu zawsze unikam wcześniejszych recenzji książek, które sama będą miała przeczytać. Wolę zawsze przejść przez to pierwsza i dopiero pod koniec ewentualnie zerkam czy ktoś miał swoje spostrzeżenia inne od mojego. To znacznie ułatwia kontakt z książką.
Po drugie po prostu kocham druczek jakim jest ona wydana. Jest duży, przejrzysty ze średnia ilością dialogów. Spotkamy tu postacie którym daleko od ideału, ale i taką, która nim była. To, co przeszła Nestra, to prawdziwa walka nie tylko o życie, ale i własne ja. Bardzo się zmieniła. Wciąż pamięta co sprawiło, że doznała traumy. Każda strata jest dla nas bolesna, jednak trzeba sobie z nią jakoś radzić. Jej to niezbyt wychodzi. Dodatkowo znajdzie się tu również osoba, która doprowadza ją do szewskiej pasji. B...

Długo się wzbraniałam przed czytaniem tej powieści. Nawet nie miałam jej w planach, ale stworzone przez SJM uniwersum zmusiło mnie do tego. Poza wątkiem Nesty i Kasjana ta powieść nawet mi się podobała. Początek i zachowanie Nesty było irytujące, z czasem jednak wyszła na prostą, i od tego momentu dużo lepiej czytało się tę opowieść.

Gdy dowiedziałam się, że ta część skupia się na Neście i Kasjanie, WIEDZIAŁAM, że będzie cudowna i nie pomyliłam się. I z uwagi na wyjątkowość tego tomu, recenzja będzie obszerna i szczegółowa.

Feyra; w tej części było jej tak mało, że uświadomiłam sobie jak irytująca była w poprzednich książkach. Za każdym razem, gdy pojawiała się w rozdziale to wywracałam oczami. Co ciekawe, przy poprzednich częściach jakoś normalnie czytało mi się jej perspektywę, a teraz wyjątkowo mnie irytowała. Chyba na tle Nesty wypada bardzo blado. A jak jeszcze dowiedziałam się o jej układzie z Rhysem na temat wspólnego umierania, to przybiłam piątkę z Amreną gdy powiedziała "Romantyczne, idealistyczne durnie".

Elaina; w tej części pokazała, że ma jakiś charakter. Potrafiła zawalczyć o siebie, odpyskować i zachowywać się normalnie. Była to dziwna odmiana, ale myślę, że się do niej przyzwyczaję.

Azriel; wciąż nie wiem, co łączy go z Elainą. Z jednej strony super, że nie myśli już o Mor, ale Elaina nie bardzo mi do niego pasuje. Liczyłam ogólnie na to, że połączy go coś z Gwyn (zwłaszcza, że widziałam cudne fanarty z nimi), ale może w kolejnej części coś między nimi się rozwinie.

Pod względem fabularnym nie mogę powiedzieć ani jednego złego słowa. Pomysł z ożywieniem Domu Wiatrów, uczynienie z Nesty Panią Śmierci, narodziny skrzydlatego dzieciątka Feyry i Rhysa (z uwzględnieniem oczywiście tego, że Nesta wybłagała samą Matkę o ocalenie ich całej trójki) uczyniły...