Padeborn

Książka miejscami przegadana do znudzenia. Sposób przedstawienia historii, w moim odczuciu, mocno i nieudolnie wzorowany na książkach Maxa Czornyja.

Wszystko, wszystko mnie irytowało... fabuła, bohaterowie, Langer, zapętlona intryga, nieoczekiwane wolty akcji.... A jednocześnie nie mogłam się oderwać.
Na to zakończenie czekałam od lat:)
Powieść wzbudziła najróżniejsze emocje, ale tak naprawdę mam tylko dwie subiektywne uwagi, zbyt brutalne i krwawe sceny (chociaż rozumiem, że ciężko znaleźć psychopatę dorównującego Langerowi) i zbyt wiele astrologii - jakoś mnie nie wzięła.

Spodziewałam się, że ta książka będzie mocna, ale nie spodziewałam się, że aż tak. Była świetna, bo lubię kryminały i drastyczne opisy, ale nie byłam przygotowana na to, że w tym przypadku morderca nie będzie działał, jak większość z nich, lecz porwane osoby będzie zmuszał do tego, aby same sobie wyrządzały krzywdę. Zaczynało się od zadań łatwych, aż po te wyrządzające nieodwracalne krzywdy. Trochę nie ogarniałam tej astrologii, która odgrywała tutaj znaczącą rolę, ale pomimo tego cała historia była ciekawa, wciągająca i przyprawiająca o ciarki, a czasami nawet obrzydzenie.

„Paderborn” to kontynuacja „Langera”, więc jeżeli jesteście ciekawi tej książki, to polecam sięgnąć najpierw po pierwszą część, żebyście rozumieli pewne zależności pomiędzy bohaterami. Sam Piotr Langer w tej części trochę mnie denerwował, ale to, jak się potoczyły tutaj wszystkie losy, bardzo mnie usatysfakcjonowało. Mam nadzieję na kolejną część z tymi bohaterami jeszcze kiedyś w przyszłości.

Remigiusz Mróz mi spowszedniał. Wciąż informacje o kolejnych premierach wywołują u mnie szybsze bicie serca, a gdy taka nowość trafia w moje ręce, to rzucam wszystko i czytam. Po tych kilkudziesięciu książkach ciągle potrafi mnie zaskoczyć, ale czuję też, że to nie jest to samo. Coraz częściej nie kupują mnie rozwiązania, z których korzysta, a czasami nawet całe powieści. "Paderborn" to książka, do której podeszłam na luzie. Przy "Langerze" miałam ogromne oczekiwania i skończyło się lekkim rozczarowaniem. Piotrowi chyba lepiej w drugoplanowej roli, więc skupmy się na tej tytułowej postaci. Olgierd miał bowiem od początku jakoś z górki, w końcu nie każdego prokuratora Chyłka darzy szacunkiem. Czytając o ich sądowych i kuluarowych potyczkach, nie sądziłam jednak, że kiedyś to on zacznie grać pierwsze skrzypce, że będzie mi dane poznać go aż tak dogłębnie. Kiedyś irytowało mnie Mroźne uniwersum, ale teraz, gdy sięgam po jego książki na bieżąco, dostrzegam urok w tym migrowaniu bohaterów między seriami. Wiem, że wiele osób sięgnęło po "Langera", nie znając Chyłki, a tym samym pozbawiając się sporej ilości informacji o nim i podobnie będzie w przypadku "Paderborna". I o ile obie powieści można na upartego czytać ze zrozumieniem bez wiedzy zaczerpniętej z serii o najpopularniejszej polskiej prawniczce, to już powiązania między nimi dwiema są na tyle mocne, że lepiej zachować kolejność, choćby po to, by mieć świadomość, z czego wynikają niektóre relacje odgrywające w "Paderborn...