Wiatr

Dziwna książka. Psychodeliczna, nastrojowa, pozbawiona logiki. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co alkoholowo- narkotycznym snem. Zakopane jak z twórczości Witkacego. Jest nawet Witkiewiczówka i absynt. Trzeba przyznać autorowi, że fenomen tego miasta i jego mieszkańców odtworzył nieźle. Grozę Tatr również. Nastrój jest najmocniejszą stroną tej książki. Dałam się mu wessać mimo braku logicznej, dynamicznej akcji. Jednak zwolennikom precyzyjnie nakreślonej intrygi i wyjaśnienia wszystkich wątków- odradzam.

Wiatr może dawać ukojenie w upalny dzień, albo mrozić do szpiku kości. Jakie emocje przynosi wraz z najnowszą powieścią Igora Brejdyganta pod tym właśnie tytułem?

Halny powoduje zejście lawiny pochłaniającej znaną w Zakopanem parę artystów. Świadkiem tragedii jest dziennikarz i pisarz, Wawrzyniec, który jest przekonany, że nie jest to zwykły wypadek spowodowany żywiołem natury.

Jego prywatne śledztwo prowadzi nas górskimi ścieżkami, wśród nieustannych podmuchów wiatru mieszając w głowie bohaterowi i czytelnikowi, zaginając postrzeganie czasu. Postaci wyłaniają się tu i znikają we mgle, a czas rozciąga się i zawęża zyskując inny wymiar.

Już po kilku stronach wydaje się, że obraz Wawrzyńca korzystającego z każdej nadarzającej się okazji, by wskoczyć z nowo poznaną kobietą do łóżka, czy napić lokalnego bimbru jest wyraźnie jednoznaczny. Dlaczego jednak bohater tak często ginie we własnych wyobrażeniach, odmętach czasu? Zastanawiałam się, czy przyczyną może być nadużywanie alkoholu, problemy psychiczne, a może coś zupełnie innego?

Autor znakomicie oddał zmienny klimat gór, ich piękno, ale i złowrogą nieprzewidywalność. Podobnie jak i lokalnych mieszkańców, hermetyczną społeczność z jednej strony gościnną, ale i chroniącą swoje interesy i tajemnice.

W finale bronią się zarówno rozwiązłość bohatera, jak i jego podejrzane zagubienie w czasie. Zupełnie też nie spodziewałam się takiego rozwiązania, ale przyznaję, że wywołało uśmiech na...

"Wiatr" to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora.
Przedwiośnie w Tatrach. Wciąż ośnieżone szczyty i halny, który wpływa na samopoczucie, mąci w głowach.
Agnieszka i Piotr Markowscy to najbardziej znana zakopiańska para.
Wyruszają ze schroniska nad Morskim Okiem na Szpiglasową przełęcz.
Lawina, która schodzi pochłania parę turystów. Były toprowiec Wawrzyniec jest świadkiem zdarzenia, a dodatkowo jest pewny, że słyszał odgłos eksplozji.
Czy to był wypadak? Czy zaplanowane morderstwo?

Książka od pierwszych stron wzbudziła moje zainteresowanie. Mamy zagadkę i chcemy ją rozwiązać razem z naszymi bohaterami.
Autor pokazuje nam nie tylko Zakopane turystyczne, pięknie ośnieżone, z oscypkami, przyśpiewkami i misiem.
Tu ukazuje jego mroczną stroną. To nadal są góry, niebezpieczne, mroczne i tajemnicze.
Jak niewiele trzeba by stracić w nich życie.
Ogólnie cały zamysł na fabułę mi się podobał. Jednak czuje niedosyt, nie było tego zaskoczenia, jakoś klimat mi się rozjechał.
Opinie na temat tej książki są podzielone. Musicie sami ocenić i się przekonać.

Igor Brejdygant w powieści „Wiatr” zabiera czytelnika w niesamowitą podróż w Tatry. Do Zakopanego i okolic. Do ludzi żyjących w swojej kulturze, w swoich przekonaniach. Niesamowita podróż to niedopowiedzenie. Ta powieść jest inna od poprzednich. Nie jest to kryminał, thriller czy psychologiczna analiza obyczajówki, autor śmiało wychodzi poza ramy. Jest to opowieść o górach, niebezpieczeństwie, braterstwie w ratowaniu ludzkiego życia, miłości, namiętności, skłonności do alkoholu. A to wszystko jest tłem tajemniczej i niejednoznacznej historii niczym góralskie bajanie w środku halnego przy bezpiecznym kominku. Czytamy i nie wiedząc kiedy stajemy się bohaterami góralskiej opowieści wierząc w kreowaną rzeczywistość, która jest jak zakończenie powieści … niesamowite i zaskakujące.

Lawina w Tatrach zabija dwoje ludzi. Jest świadek tej tragedii, który jest przekonany, że przed zejściem lawiny usłyszał dźwięk eksplozji. Czy lawina nie była tylko pogodowym przypadkiem?

Przesłuchałam produkcję Empiku i muszę przyznać, że słuchało się tego rewelacyjnie. Co do samej książki miałam mieszane uczucia.

I powiem tak, rozpisywać się nie będę, bo wszystkie moje myśli i wrażenia na temat książki rozbroiło zakończenie. Po prostu przeczytajcie i sami zobaczcie. Warto!

Zapowiadała się ciekawie... te górskie klimaty, ale niestety tylko kilka pierwszych i ostatnich stron, a reszta to jakiś zagmatwany bełkot. Były jakieś trupy, ale do kryminału to bym tej książki nie zaliczyła