365 dni recenzja

Rohan, my Lord, is ready to fall.

1. Gardło to najczęściej występujący wyraz w tej książce w kontekście seksualnym, tzn. w kontekście seksualnym, który autorka chciałaby, żeby taki dla nas był. Penetrowanie gardzieli głównej bohaterki Laury Biel rurą od znaku drogowego penisem Massimo (drugiego głównego bohatera) z opisu grubym i wielkim niczym ten z baśni o trzech braciach i królewnie (Chujogromem go nazwano!) przypomina raczej przymusowe karmienie gęsi rurą niż erotyczny satysfakcjonujący akt fellatio.
   
   
2. Głupia gęś, czyli główna bohaterka, Laura Biel. Porywają Cię, aha i pierwsza rzecz którą robisz to bierzesz prysznic w dużej przestronnej łazience porywacza, bo jest ładna. Logiczne. Mocno zarysowane father issues, a do tego zamiast tabliczki mnożenia i numerów alarmowych (np. porwali mnie, 112 etc.) zna katalog marek światowych producentów modowych na pamięć. Sianko wigilijne w pustej blond główce, brak zdolności do wartościowania zdarzeń i modeli postępowania. Pusta lala która nie ma mózgu lecąca na bogatego bandytę, w końcu łobuz kocha najbardziej. Morze pieniędzy Massima pomaga jej przejść nad morderstwami, których ten dokonuje do porządku dziennego. Grozi śmiercią jej rodzinie. Porywa ją. Funduje ubezwłasnowolnienie. Efekt, ta zakochuje się w nim. Brzmi znajomo? O losie, to już wiem co robię źle! Pannę jak mi się podoba trzeba porwać i więzić w "złotym zamku"! Oh wait… nie jestem włoskim mafiozem i nie mam złotego zamku. Demyt! Przymusowo wszczepia jej lokalizator GPS. Nie no, że jeszcze żadna femini(nazi)stka nie rozdarła się, że ta książka, tak by rzec, ujmuje kobiety nieco przedmiotowo?
   
   
3. Massimo, czyli główny bohater to na kształt Apollo piękny młodzieniec, stojący na czele jakiejś tam bliżej nieokreślonej mafii. Nie jest to ważne jakiej, bowiem autorka skupia się raczej na opisywaniu nam dalszych etapów niedoskonałości funkcjonowania procesów decyzyjnych głównej bohaterki. Massimo troszczy się o Laurę, kupuje jej rzeczy dużo i chce się żenić, znaczy taki romantyk trochę. Lekko zaborczy (zabiję Twoich kolegów i każdego kto na ciebie spojrzy) psychopata i morderca, ale to nie jest ważne. Czy każda tego typu pseudo erotyczna książka musi być o dysfunkcyjnym psychicznie mężczyźnie? Taki trochę pije, trochę bije ale to dobry chłop. No i ma hajsy. I pokaźny piękny dyszel, mówiłem już? Blanka Lipińska nie pozwala o tym zapomnieć. Będzie mi się śnił Massimo po nocach. ☹ help.
   
   
4. Najlepsze zdanie z całej książki, które pozwalałoby nawet wskoczyć na dwie gwiazdki to „Nie możesz być zazdrosna o dziwkę. To jej praca” To takie oczywiste! Perełka.
   
   
5. Sceny seksu w tej książce można by studiować na uczelniach medycznych. Taka ekwilibrystyka słowno-gimnastyczna nie jest mi znana. Opisy tych niesamowitych wyczynów są tak niezrozumiałe lub tak wymyślne, że czytając je po dwa razy nie mogłem dojść… końca z tym „JAK” to jest robione. Coś niesamowitego, ale najlepszy będzie komentarz taki:
   
   
6. Świat przedstawiony to właściwie kolejny raz kiedy mamy do czynienia ze sztucznie ustawianą makietą z tektury. Że jesteśmy w jakimś mieście, kraju to strzelenie nazwą miejscowości i koniec. Zero krajobrazów, charakterystycznych punktów czy czegokolwiek działającego w tym względzie na wyobraźnię. Jak lektor w gpsie, albo Janosik. Lecimy z punktu A do B, później znów teleport samolotem i tak w koło.
   
   
7. W tej książce absurd goni absurd i logiki tam nie za wiele. Nie to nawet, że nie jestem fanem erotyków czy romansów, po prostu z ciekawości przeczytałbym coś w miarę interesującego z tego gatunku. Takie czytelnicze zmianowanie upraw. No 365 dni to nie jest literatura erotyczna, to nawet nie jest literatura użytkowa masturbacyjna dla ludzi lubiących takie szukanie podniet. Jest niestety niesamowicie pusta w treść. A sceny seksu rzeczywiście są raczej wariacjami fantazji na temat brutalnych scen w niewyszukanych hard porno.
   
   
8. Na okładce napisano, że pani autorka uważa, że mówienie o seksie powinno być tak proste jak przepis na pomidorową.