Jeden z moich ulubionych wierszy noblisty

Czesław Miłosz

Co było wielkie

                                                                            Aleksandrowi i Oli Watom

Co było wielkie, małym się wydało.
Królestwa bladły jak miedź zaśnieżona.
 
Co poraziło, więcej nie poraża.
Niebiańskie ziemie toczą się i świecą.
 
Na brzegu rzeki, rozciągnięty w trawie,
Jak dawno, dawno, puszczam łódki z kory.
                                                                              Montgeron, 1959

Źródło: Czesław Miłosz: Poezje wybrane, Ossolineum, 2013