Anna Piwkowska

Niewidzialni

Dziewczyna mości barłóg na stopniach kościoła,

chłopak znosi gazety na stygnący chodnik,

rudy nuci piosenkę i na psa zawołał

rzucając mu chleb z serem – już nie zasną głodni.

A w nocy ta dziewucha, ta władczyni uli,

w wianku z pszczół, wychudzona wariatka, cień cienia,

myje ich bose stopy – czarne stopy ulic –

i wraca pierwszym metrem do swego podziemia.

Pies rudego poznaje ją zawsze po krokach

i chciałby szczekać czule, lecz szczekać nie umie,

więc tylko patrzy na nią, jak ty, gdy mnie kochasz,

albo w tych rzadszych chwilach, gdy także rozumiesz.

Londyn, 2018

Źródło: Anna Piwkowska, Furtianie, Znak 2022